Fototjies van die klein leerskoentjies het ek nie meer nie, of nooit gehad nie, maar die 2 handgemaakte leerbabaskoentjies sal altyd ‘n foto in my geheue bly. Lieflike sagte leer moes dit gewees het, met liefde gebry, gesny, met die hand aanmekaar gewerk. Daar was nie winkels nie. Die skoentjies was maar net altyd daar in die gangkas in my ouerhuis. Tot ek eendag daarna gevra het.
Johannatjie was haar naam. Die klein dogtertjie wat dood is aan witseerkeel. Ek het net vroeër geskryf van my ouma Truitjie van Diknek, Namakwaland. Ewenwel, sy het 10 kinders gehad waarvan 9 oorleef het. My pa was die jongste, 25 jaar na die oudste tannie Sussie Lettie. Johannatjie moes volgende gewees het, na tannie Sussie Lettie. En die skoentjies was hare. So ver van alles af, geen ambulanse of helikopters om te kom help in nood nie. Die gevreesde siekte wat die keel aantas, die lugweg toeswel, ‘n pynlike koorsdood. Geen veldmedisyne wat daarvoor help nie. Toe is sy weg. Al wat oorbly is die leerskoentjies. En haar storie.
My bydrae tot scrapydo (https://wordpress.com/read/feeds/96456537) se skryfuitdaging.
Appeltjie 
Ek sal moet saamgesels.
LikeLike
Skrynend hartseer. Jou ouma Truitjie klink na ‘n ware pioniersvrou.
LikeLike
Sy was.
LikeLiked by 1 person
Jy skryf so mooi oor haar.
LikeLike
Hartseer.
LikeLike
Ai dis hartseer.
LikeLike
Baie hartseer. Die lewe was daardie tyd baie hard as mens dit so kon stel. Daardie skoentjies het beslis n groot indruk op jou gelaat. Dankie dat jy saam geskryf het. Ek waardeer dit baie.
LikeLiked by 1 person
Ek het nooit van al my doopname gehou nie. Maar omdat daar erens in al die name n Johanna voorkom, en ek gebore Aggenbach is, het ek Johannatjie se rokkie en skoentjies. Dit is dierbaar en kosbaar.
LikeLike
kan jy asseblief ‘n foto stuur sommer per whatsap en dan kan ek dit plaas?
LikeLike
Dis hartseer, Appeltjie. Ek wonder darem hoeveel sulke stories net verlore geraak het.
LikeLike