Neef en Musika die eerste vakansie deel 2

_{volg die skakel na Neef en Musika op vakansie deel 1. https://wordpress.com/block-editor/post/appeltjie.wordpress.com/99}

Vroegmiddag, 2 weke na Neef met die roadtrip langs die Weskus idee na vore gekom het, staan hy langs Musika waar sy die volgepakte FJ staan en bekyk. Alles is daarin, tentgerei, bagasie, inkopies. Dis volgepak tot bo teen die dak. Sy het nie geweet ‘n langnaweek weg het soveel voorbereiding en gereedskap nodig nie. Sy dink terug aan die gesprekke wat sy en Neef gehad het die vorige paar dae. Jy hoef regtig niks te doen nie, ek het alles onder beheer, het hy haar keer op keer verseker. Maar haar vrae het nie opgehou nie. Sy was gewoond daaraan om haar doen en late self te beheer. Neef, self nie gewoond daaraan om reëlings uit sy bekwame hande te laat gaan nie, moes oor en oor verseker dat hierdie naweek ‘n bederf vir haar gaan wees. Sy hoef regtig niks te doen nie, behalwe om haar eie persoonlike goedjies in te pak. Wag en kyk, verseker sy innemende glimlag haar, na dese gaan jy nooit weer anders wil vakansie hou nie.

Neef weet dat hy hierdie vakansie glad moet laat verloop as hy hierdie pragtige vrou se hart vir ewig wil verseker. Op sy ouderdom moet ‘n man egter seker maak dat hy die regte keuse doen. As dit beteken ure saam in die gemaklike kajuit van sy 4X4 voertuig, en eenvoudig leef so na aan die natuur as moontlik vir ‘n paar dae, dan is dit net wat hy gaan doen. ‘n Paar pakkies donkersjokolade met lemoenstukkies (haar gunsteling) in die paneelkissie, mooi musiek op die flashstick, bottels sprankelwater vir elkeen en hy is gereed.

Waar is ons eerste stop? vra sy toe hulle inklim. Yzerfontein, kom die rustige antwoord. Ons gaan een aand oorslaap in die kampeerterrein daar. Hy het gereken ‘n sagte inbreek is net die ding. Sal jy asb die GPS instel, vra hy. Haar hart gaan sit in haar skoene. Neef, begin sy, ek dink ons moet mekaar op hierdie punt mooi verstaan, rigting hou is nie my sterk punt nie. My links en regs is omgedraai na ‘n leeftyd van in spieëlbeeld klasgee vir 8-jaar oud kleintjies. Ek weet ek gaan baie onhandig wees op my eerste kampervaring, en ek gaan my bes probeer om te leer, maar jy gaan moet verantwoordelikheid aanvaar vir hoe ons by ons bestemming aankom. Neef knik, die GPS het hom nog nooit in die steek gelaat nie, verseker hy haar. Dis net die vorige naweek opgedateer.

Die instellery neem ‘n tyd om gedoen te kom, maar uiteindelik is Yzerfontein ingesleutel. Veiligheidshalwe stel sy haar selfoon ook in, net om seker te maak. Maar dis nie lank nie of daar is probleme. Net daar waar hulle moet reguit aanhou volgens haar foon se aanduidings, wil die GPS hulle laat afdraai, ander pad om. Neef vertrou sy voertuig, draai af en haar sel klink vertroostend op: “recalculating” in ‘n singende toon. Net gou besef hulle daar is wel fout. Die eerste garage langs die pad lewer ‘n vriendelike verkoopsman op wat vasstel dat die opdatering alle stellings verander het en dat die GPS hulle wegneem van die hoofroetes af. Neef sluk verlig. Gelukkig dat die probleem nou opgetel is, voor hulle op die vreemde paaie begin ry. Terug op die pad beduie hy haar na die pakkie donkersjokolade met lemoenstukkies in die paneelkissie. Dit werk. Haar hartklop bedaar.

Het ons genoeg koeldrank, vra sy toe hulle Yzerfontein inry. Yip, en tjips en biltong en bier en bottels sprankelwater, kom die antwoord gerusstellend. Sy verkyk haar aan die lieflike dorpie, die mooi plantegroei en asem die geur van die seelug diep in. ‘n Opgewondenheid begin versigtig in haar plaasvind. Hulle is hier.

Yzerfontein

Gewoond daaraan om dinge self te doen, wil sy help met afpak. Maar Neef, wat selfstandigheid waardeer, reken dat swaar goed ‘n man se werk is. Sy kan nethou help aanvat as hy die tent opslaan. Sy leer vinnig. Kyk hoe hy sistematies die tentgereedskap langs mekaar neersit. Help vinnig om die grondseil gelyk te trek. Plaas die tentpenne wat bymekaar pas volgens kleur in groepies. Is opgewonde toe sy haar eerste stel penne reguit trek en dit seepglad inmekaar glip. Neef gee behendig instruksies en kort voor lank is die raamwerk opgeslaan. Die seil word oorgetrek en sy verkyk haar aan die gemak waarmee hy die toue styftrek en met ‘n hamer die penne inslaan. Mmmmmmmm, dis nou iets moois om te aanskou. Nog net die seilmuur rondom en die beskutting vir die nag is gereed.

Waar wil jy die opslaantafel hê? probeer Neef haar betrek by die uitpak van die gereedskap en kos. Waar het jy dit voorheen gesit? vra sy, die onervare een. Daar waar die son nie bykom nie, is die antwoord. Links en regs is omgeruil, noord en suid is erger. En presies waar kom die son nie op nie? soek sy duideliker rigtingwysers. Roosters op die vuurmaakplek, stoele onder die afdak, lyk dit later heel gesellig. In die tent is die twee opslaanbeddens opgemaak. Mens plaas altyd jou beddens weg van die kant waar die son opkom, het Neef geselserig opgemerk. Anders skyn die son jou vroeg uit. Voor sy kon vra, het hy die beddens wel geskuif.

Sy hou van braai. Het nog altyd gehou van die gloei van die kole in die donker aandlug. Dit verskaf so ‘n warm, intieme atmosfeer. En wat is lekkerder om die vleisie of stukkie wors sommer so van die rooster af te haal? Baie beslis word haar aandete egter op ‘n bord vir haar aangegee. Nie ‘n papierbord nie, sous maak mens se hande vuil, antwoord hy haar vraag. Wors, lekker dik en sappig gaar gebraai in die hand, val sy weg aan die ete, tot sy sien hy beloer haar terwyl sy mes net so bokant syne in die lug bly hang. Oeps, hy deel beslis nie hierdie voorliefde van haar nie. Maar om met ‘n mes en vurk braaivleis te eet, is ‘n klein toegewing om te maak. Sy sit haar voet neer toe dit by die vleisbeentjie kom. Dit sal afgeknibbel word.

Toe die maan grootoog en mistig oor die see opkom, neem hy haar vir ‘n stappie langs die strand. In die sagte maanlig skuif hy nader tot haar hand teen syne raak en hy vou sy vingers om hare. Voel hoe sy terug vashou. Laat skuif later sy arm om haar skouer en trek haar onder syne in. Dis mos koud en sy moet warm bly.

Terug by die tent is dit slaaptyd. Sy bekyk die opslaanbed. Sal dit nie tip as sy langs die kant gaan sit nie? Nee, verseker hy. Hy het al baie op een geslaap en dit het nog nooit iets oorgekom nie. Sy maak haar versigtig gemaklik. Sy hoop dat nie een van hulle sal snork nie. Dit sal die samesyn bederf. Dan raak sy rustig weg in die sterrehemel van die Weskus.

_{Deel 3 verskyn volgende keer.}

COVID en die nagevolge

In my vorige blog het ek geskryf van trane. Trane oor alles en as gevolg van niks. Ek sit rustig op my stoep in die son, hekel mussies vir liefdadigheid. En my trane rol.

Dalk is dit nou nodig om noem dat ek ‘n Covid survivor is. Yip, die virus het my beetgehad, behoorlik. Vir 7 dae het ek gestry teen die simptome: koors, erge kopseer, effens aangetaste visie, smaak- en reuk verloor, lyfpyn, hoes, naar, opgooi. Bitter min van wat in my mond ingegaan het, het binne gebly. Dankie tog vir papaja, avokadopeer en piesang. Klein happies hiervan het my gedra. Bietjies Coke was die vloeistof. Slaap die dae om. My dokter het elke dag gebel om my te monitor. Die herstel het net so lank geneem. Moegheid en hartkloppings het my teruggejaag dokter toe. EKG later is ek darem verseker dat my hart nie aangetas is nie, maar dat my spiere nog nie hulself is nie. Die longe haal nog nie diep genoeg asem nie, die hart moet harder werk om suurstof oral te kry en die spiere sukkel. Rus, is die dokter se raad. Luister na jou lyf en drink die voorgeskrewe vitamine B, magnesium en zink. Vir 3 maande. Die medici is nog nie heeltemal seker van wat en hoe lank die nagevolge met mense is nie.

Terug na die trane: ‘n Besoek aan die dokter is nou aan die orde van die dag. Rustig en vol kennis, ‘n leeftyd se ervaring agter die rug, sagte stem, sit hy agter sy lessenaar. Ons kyk eers na die kleinkindbabatjie se foto. Hy het haar ook al gesien. Vra uit na haar en haar mamma. Na die geliefde. En toe kom die vraag, wat kan ek vir jou doen. My woorde loop oor, my oë wil-wil swem. Ek wonder of hy bybly met alles wat ek sê.

Toe ek leeg is, noem hy die C woord. Daai woord wat niemand meer wil hoor nie. Covid. Weet jy hoe siek was jy? vra hy. Yip, ek was daar. Hy gaan verder. Inligting oor covid kom nou eers na vore. Mense met covid is bang dat hulle kan sterf. Baie mense wat gesond word, voel skuldig omdat hulle leef. Mense leef onder stres omdat alles rondom hulle verander het, in ‘n “new normal” verander het. Die aanpassing by die “new normal” is net so erg. Jarelange leefgewoontes moet nou binne maande verander. Onderwysers (en ander frontlinie werkers) werk daagliks met ‘n swaard wat oor hulle hang, met konstant veranderende reëls en regulasies. Geld raak op, werk en huise word verloor. Gelukkig verdien ek nog my salaris. Maar die res van my lewe maak ook inbreuk – die stres van ‘n huis wat verkoop is en alles wat tot dusver daarmee gepaard gegaan het; ons nuwe huis wat nog nie gerealiseer het nie; my dogter wat siek was en hoe ek haar en haar baba moes dra. Die mens se onderbewussyn, gaan die dokter voort, kan ook net soveel vat en dan sê hy stop. Ek is nou op daardie punt. My brein het gesê stop.

So wat nou? Hy vra my uit: is jou eetlus weg? is jou slaap onderbroke? staan jy moeg op? sukkel jy om aan die slaap te raak? Nee, nee, nee en nee. Net die onverwagse gehuilery. Goeie nuus is dat ek nie aan depressie ly nie, maar hou die tekens dop. Gaan aan met die vitamine, gaan stap daagliks en kry genoeg son. En weer eens, luister na jou liggaam. As die swart wolk wel oor jou sak, kry medikasie vir ‘n tydperk om die serotoninvlakke te stabiliseer en daarna gaan jy aan met jou lewe. (En net omdat jy in menopouse is, kom ons trek bloed om seker te maak die skildklier is in orde.)

Nou verstaan ek waar my trane vandaan kom. Huil maar, sê my dokter. Dis goed vir jou.

This too shall pass.

Trane

Jare gelede het my tienerdogter so net voor haar meisietyd van die maand eendag in trane uitgebars. Mamma, ek voel nie lekker nie en ek weet nie hoekom ek voel soos ek voel nie. Ek het my arme kind apteek toe geneem, Omega 3 en 6 aanvulling gekoop ten duurste, op aanbeveling van die apteker en voila! haar emosies was daarna meesal onder beheer.

Nou wil ek myself ook onder hande neem. My emosies loop oor. Selfs toe ek destyds swanger was en mens se emosies beheer was deur hormone, het ek nie so gevoel nie. Nou na covid, is dit asof ek geen beheer het oor my trane nie. En dit loop net. Sommer vir niks. Ek hekel hoedjies vir die kinderhuis Agapé op Grabouw. Dis tog ‘n liefdestaak. Voor ek my kom kry, moet ek die wange afvee en neus blaas. Vra die geliefde of ek iets makeer, stroom dit sommer net. Ek dink aan my kleinkindbabatjie by wie ek so heerlik gekuier het, aan haar liefdevolle laggie wat gereed sit om uit te kom, en my water loop. Ek dink aan Positief en Grim wat nou in die midde van hul siekte is en ek weet presies hoe hulle tans voel. Aan Geliefde wat ‘n idee het vir ‘n besigheid en nou kan alles nie vinnig genoeg aan die gang kom nie. Ek droom oor ons nuwe huis wat nog op pad is, maar die aktekantoor is alweer toe. Ek wil oppak want my persoonlikheid wil solank voorberei vir die groot intrek. My gemoed raak vol as facebook lelik praat, kultuurgroepe moorde goedpraat, video’s geweld uitbeeld. Dan vra ek myself, hoekom het ek nog facebook?

My hart is seer as my drome vir ons toekoms saam nie vinnig genoeg realiseer nie. En my trane wil nie in my binneste bly nie. Ek probeer die skuld pak op menopouse. Ek beoefen “the art of positive thinking”; verplaas my na my “happy place”; oorweeg selfs om na Rebusfontein toe te vlug; resiteer die bemoedigende bybelverse van die afgelope paar dae.

Maar tevergeefs. My trane loop oor, vryelik, sonder en met rede. Is seker weer tyd om die spreekkamer te besoek.

Miskien is te veel soms net te veel.

Kleintyd speeltyd

My blog-vriendin Christa (@dr christa van staden) skryf van kinders in Kazahkstan wat hop-scotch speel.

Net daar begin die vriendinne saampraat oor Afrikaanse name vir die speletjie en my gedagtes trek terug na speeltyd op die speelterrein. Toe en nou. Behalwe die normale raakrugby en krieket, kon ek vinnig op die volgende kom.

TOUSPRING. O watter vreugde was en is touspring nie. Toe ek op skool was, het ons net die tou in die rondte geswaai. Dan kon ons kyk wie die langste kan spring, wie die beste kan uitgaan terwyl iemand anders inkom of selfs hoeveel kan saamspring op een slag. Toe beland ek by Hoërskool Grabouw en die vindingrykheid van die kinders het my mond laat oophang. Swaai in die rondte, dan 1X bokant die kop, dan weer in die rondte. Die kinders kom in, spring een-vir-een, dan vinnig saam met iemand anders, draai om, gaan anderkant uit. Daar is selfs liedjies waarop gespring word. Merkwaardig.

STOKKIE SKIET: My boetie het ‘n jaar voor my skool toe gegaan, na die klein plaasskooltjie op Nacht Wacht, die buurplaas. Net ‘n handjievol kinders met 1 juffrou. So ‘n tipiese plaasskool waarvan mens vandag net lees maar wat nie meer bestaan nie. Ewenwel, my ma besluit toe ek moet die laaste kwartaal met hom saamgaan as voorbereiding vir Sub A die volgende jaar. Pousetyd was speeltyd, stokkie skiet tyd. Ek is nie heeltemal meer seker oor die presiese spelreël nie. Maar wat ek onthou is daar is ‘n gaatjie in die grond met ‘n stokkie bo-oor die gaatjie. Dan moet die een wie se beurt dit is die stokkie in die lug op skiet en almal hardloop weg. Die een wat dan nie vinnig genoeg kan wegkom nie, wat die naaste is, moet dan weer die stokkie skiet. Nostalgiese herinneringe aan ‘n tyd wat verby is. Aan die einde van daardie jaar 1968, is die skooltjie gesluit en moes almal dorpskool toe gaan.

ALBASTER: so baie kinders, so baie reëls. skiet die albaster in die gaatjie is die , maar wat daarna gebeur word aangepas by die omstandighede en die kind wat dit speel. Ons het ghoene ook gehad. Sulke grotes wat duur was en baie albasters op 1 slag kon raakskiet. Albasterspeel het soveel ongeluk veroorsaak (want die goed kos geld) dat ek kinders verbied het om na pouse die gewonne albasters te hou, dit moes teruggegee word. Maar dat dit ‘n vaardigheid is om daai klein ronde missiel te lanseer van jou duim af met jou duimpunt, is verseker.

HANDEKLAP Kan my kinders in my huidige skool die ingewikkeldste handeklap roetines. My mond hang oop. Die bo en onder, langs die kant, ritmies op dreunsang met woorde wat nuut geskep is. En almal ken dit. Waar leer julle dit? vra ek. Almal ken dit, hulle leer dit nie iewers nie, kom die antwoord. Ek het al probeer om by te bly, maar my waardigheid kry keer op keer ‘n knou. Ongelukkig het ek nie toestemming van die ouers om die video’s van my kinders op te laai nie.

SING-SPRING-ANTWOORD: Dis nou eers ‘n ingewikkelde situasie. Die kinders staan in ‘n kring en begin met ‘n rympie wat almal saamsing/opsê. Almal se voete spring of roer saam in ‘n dansroetine. Dit vereis ‘n vraag, ‘n keuse van iemand in die kring wat moet antwoord op die ritmiese maat, op die gegewe oomblik of anders uit is. Tot groot vermaak van die ander. Dit kan die hele pousetyd aanhou. Daar is geen einde aan nie. Weer eens die mooiste video op my foon, maar reëls is reëls.

REKSPRING. Dit het ons ook gedoen op skool. Wydsbeen, in die middel, bo-oor, op die rek, draai en laat gaan die rek, enkel of saam met iemand. Eers begin die rek by die enkels en dan skuif dit stadig op teen die lyf tot so hoog as wat die uithouers dit kan haal. Soms is dit so hoog dat die meisies hul skoolrok in die broekie moes insteek om kuis te bly. Vet pret. Hiervan is daar nie eers ‘n foto beskikbaar op die net nie.

En wie kan die volgende onthou: wolf wolf hoe laat is dit, kat en muis, vrot pampoen, bok in die hok, rounders.

Ek kom af tydens my soektog op die internet op ‘n “Sarie” artikel oor inheemse speletjies. _{https://www.kinders.sariemarais.com/speel.html} Boompie verplant, Kennetjie en selfs ‘n paar waarvan ek nog nooit gehoor het nie. En dis maar net uit my kultuur agtergrond. Daar word nie eers geraak aan die leer sodat jy eendag as grootmens die vaardigheid het nie.

Wie kan nog sêgoed met “speel” in byvoeg? ‘n Kind wat speel is nie stout nie. Speel ontwikkel die brein en sosiale gedrag. Speel vorm vriendskappe. Speel is goed vir liggaamlike ontwikkeling. Speel leer mens wen en verloor op die regte manier.

VROUEDAG

Vandag is Vrouedag.

Daar is ‘n groot verskil tussen mans en vroue, soos God hulle geskep het. Elkeen het sy uniek eienskappe wat hulle na mekaar toe aantrek. Eva is gemaak as ‘n maat vir Adam, om langs hom te staan sodat hulle mekaar kan ondersteun, om in liefde en vriendskap hand aan hand met hom te stap, om saam met hom kinders in die lewe te bring, om sagtheid in sy dag te bring na ‘n dag se harde werk in die grond. Tog het die satan selfs hierdie perfekte plan omvergewerp. Hy misbruik vroue om ander te verlei, hy maak van vroue slawe en minderwaardige wesens, neem by sommige die voorreg van kindhê weg. Lê klem op velkleur, al was dit nooit God se bedoeling nie. Hy haal hulle selfs uit die geslagregister van Jesus uit. Verskuif net die bakens so ‘n bietjie elke keer, na die verkeerde kant toe.

Vandag is Vrouedag. Alhoewel dit eintlik geskoei is op ‘n geskiedkundige gebeurtenis, het dit al soveel meer begin beteken. Baie van ons het inderdaad grootgeword in ‘n paternalistiese bestel. Pappa het gepraat, almal spring. En dit was waaraan ons gewoond was. En dis hartseer om te lees dat in groot dele van die wêreld vroue vandag nog mishandel en onderdruk word, dikwels onder die dekmantel van beskerming en selfs van geloof.

Maar tog het ons uitkyk stadigaan begin verander. Vroue het ‘n stem, ‘n reg op eie gevoel en opinie. Vroue is sterk, kan maatskappye bestuur, kan ruimte toe gaan. Vroueregte word nou voorop gestel, deur die wet vasgevat, dis asof die klem soontoe verskuif het, ‘n balans verskuiwing plaasgevind het na die ander kant toe. Hulle kan selfs trou, kinders grootmaak, suksesvol ‘n vrou wees vir haar man. Vroue kan enkelhuishoudings bestuur en selfs die hoofbroodwinner wees.

Vandag is Vrouedag. Iewers in hierdie beskrywings moes ek myself weer gaan vind. Die wêreld lê so baie klem op die bestuursvaardighede en opheffing van die vrou, dat dit begin voel asof primêr mamma en vrou (mevrou) wees, ondergeskikte eienskappe geword het. Ja, tye het verander en vroue moet werk om te help om die pot aan die kook te hou. Maar wat van die vrou wat nie ‘n maatskappybestuurder wil wees nie, wat nie die president van raad wil voorsien nie? Wat van die vrou wat langs die sportbaanwil staan Woensdagmiddag, wat nog wil vroetel in haar huis en tuin, wat meer as die 2,5 kinders self wil grootmaak? Wat mid-oggend ‘n koppie tee wil drink saam met ‘n vriendin? Haar blog wil skryf?

Vandag is Vrouedag. Ek is trots daarop om die lyf van ‘n vrou te hê, sag waar dit sag moet wees, gerond waar dit gerond moet wees. Ek moes die sterk in myself ontdek jare gelede toe ek met ‘n pap babatjie alleen gelaat is. Ek moes leer daar is ‘n verskil tussen ‘n ster- en ‘n plat skroewedraaier. Ek onthou hoe trots-verlig ek was toe ek die eerste keer ‘n 3-punt kragprop korrek bedraad het. Alles uit nood gebore. Ek het geleer dat mense belangstel in my opinie. My dormante sterk persoonlikheid moes oorneem ter wille van oorlewing. Inisiatiewe wat ek nooit geweet het ek het nie, het begin blom.

Vandag is Vrouedag. Dis ‘n sterkte om te weet dat mans mans bly. Dis ‘n sterk vrou wat weet hoe om haar man saam met haar te trek. Dis ‘n sterk vrou wat haar man se goeie punte kan waardeer en hom soos ‘n koning laat voel. Dis ook ‘n sterk man wat sy vrou kan waardeer, haar insien vir die goeie maat wat sy is, haar ophef met woorde en liefkosings, haar soos sy koningin laat voel.

Vandag is Vrouedag. Ek weet wat ek is. Mamma, Geliefde, Vry, Trots Vrou.

vry in die natuur op Yzerfontein

mamma

geliefd

Neef en Musika: die eerste vakansie deel 1

Wat is jy lus om in die vakansie te doen? vra Neef.  Musika se gedagtes glip terug na Skoonseun se raad:  Ma, vra hom waarvoor hy lus is.  Dis sy manier om te sê hy het ‘n idee en hy hoop eintlik Ma se idee is dieselfde as syne.  Sy volg Skoonseun se raad.  Waarvoor is jy lus? gee sy Neef die geleentheid om sy idee voor te lê.  En hy sluk die aas.  Kom ons gaan toer teen die Weskus op tot doer waar mens nie meer mag verder ry nie. 

Haar lyf kry sommer by voorbaat koud.  Sy weet die Weskus se seewater is koud. Het dit by genoeg mense gehoor.  En sy hou van swem.  Die suidkus se water is uiters swembaar.  Hoe gaan mens see toe as jy nie kan swem nie?  Maar die geliefde het ‘n idee voorgelê en ‘n bespreking moet volg.  Dit klink na ‘n regte road trip en daarvoor is Musika altyd gereed. 

Ken jy iemand met ‘n huisie langs die Weskus of gaan ons in ‘n gastehuis bly? vra sy opgewonde.  Neef se hande raak stil.  Kamp, sê hy met ‘n veraf lig in sy oë, ons gaan kamp.

Nou is dit haar beurt om stil te raak.  Haar hande is altyd besig maar lê nou gevou in haar skoot.  Kamp?  Met ‘n karavaan?  waag sy en probeer om  nie haar onrus bloot te stel nie.  ‘n Road trip  is ‘n road trip maar nog nooit het sy een gehad wat  kamp ingesluit het nie.  Ook nie juis verblyf in ‘n 5-ster hotel nie, maar nogtans.

Nee, kom Neef se stem opgewonde deur, kamp in ‘n tent.  Eintlik ‘n grote, met 2 kamers en ‘n windmuur rondom.  En saans braai ons.  Ek moet net vir jou ‘n opslaanbed koop, dink nie die opblaasmatras en jou rug gaan saamwerk nie.  

Nou is Musika bekommerd.  In haar lewe was sy nog nooit op ‘n tent-vakansie nie.  Dadelik spring ‘n duisend  vrae in haar kop rond, want sy is ‘n planmaker, ‘n oplosser van probleme.  Sy probeer positief bly en in ‘n samewerkende toon vra sy dus verder:  is daar baie mense by die kampeerterrein? 

Nee, kom die antwoord vrolik.  Daar is niks.  Ons ry met die FJ 4X4, want dis alles sandpaaie naby die kus.  Ons slaan die tent in die natuur op die sand op, naby die see.  Swaer sal sy composting toilet en opslaanstort  vir ons leen.  Die boer op wie se grond ons staan, trek ‘n wa met ‘n Jo-Jo tenk vol vars water vir stort op die boonste sandduin, so ons hoef nie waterkanne ook saam te neem nie. Net drinkwater.

Neef leer ken nog sy geliefde.  Maar dat daar ‘n storm opsteek in daai blou oë wat sy knieë kan lam maak, is duidelik.  Nog nooit getroud nie, is hy nie seker hoe hy die saak anders moes aanpak nie.  Sy het mos gevra wat hy wil doen, nie waar nie?  En hy het eerlik geantwoord.  Hoe dan nou?

Musika wens Skoonseun is naby.  Wonder watter raad hy vandag sou gee.  Maar nou is hy ver en dus stroom haar gemoed oor.  Ek het nog nooit gekamp nie, wat nog te sê op ‘n plek waar daar nie elektrisiteit is nie!  O hel, elektrisiteit! Hoe gaan ek my tablet laai?  En my hare droogmaak? En as dit donker raak, hoeveel kerse het mens nodig vir lig?  En vleis, hoe gaan mens die vleis vars hou?  Neef, is daar selfoonsein? 

Neef sien hy gaan mooi moet werk.  Hierdie edelgesteente wat hy so laat in sy lewe raakgeloop het, is baie ontsteld.  Saggies vat hy haar met sy groot hande aan die skouers, trek haar nader, hou haar vertroostend teen hom vas en praat rustig.  Dis alles reg, liefie, ek weet wat om te doen, het al baie so gekamp.  Kom ek wys vir jou die foto’s van al die plekke waar ek al was.  

Sag-pratend gaan sit Neef met haar op die diep rusbank, kry sy selfoon sonder ‘n gesoek hierdie keer en scroll af tot by ‘n lêer: kamp.  Eers wys hy die mooi natuurtonele.  Hy moet darem haar aandag trek na die mooi.

Daarna kom die kampplek met die groot sterk tent, wat sykante het wat nie sal flap in die wind nie, na die vuurmaakplek, die LED lampe wat wit lig gee.

 Hy vertel daar is plekke waar ‘n sein wel beskikbaar sal wees en hoe die FJ se enjin wel haar tablet sal kan laai as hulle ry so sy sal kan lees en net daar vermurwe haar hart.  Lees – die towerwoord.  

Meteens lyk alles nie meer so donker en primitief nie.  En wie weet, as sy en Neef so ‘n naweek sal kan oorleef, is hulle dalk vir mekaar bedoel?  Haar vriendin reken hoeka, vra ‘n man om te help om ‘n portret op te hang en jy sal weet of julle kan saamleef.  Miskien sal  ‘n naweek in die boendoes ook werk? 

Wanneer vertrek ons?  vra sy.

_{fotos: google}

Aand 1 op Rebusfontein

Ek tower myself, die geliefde en die FJ4X4 tot op Rebusfontein. (Waarom die 4X4 ook? Die geliefde hou van ry en die VVVTT se sagte vloer werk nie goed saam met Neef se maag nie.) Ons gaan vandag ons huisie reg inrig. Ja, ons verbeelding werk oortyd, maar die geliefde hou daarvan om sy hande te gebruik, so werk gaan ons vandag werk. Ek spring in die woonkamer in, wens die heerlike sagte banke tot op hul plekke. Sak sommer weg in 1 net om seker te maak dis regtig soos die advertensie belowe het. Ons is lief vir musiek, so die musieksentrum met surround sound en tweeters (and all that bass) is ‘n moet. Gelukkig sal ons towerdorpie al my musiekklanke in ons huisie hou. Op ‘n rakkie teen die muur is daar plek vir onthougoedjies van die kleinkinders. Ja, hulle gaan leer van Rebusfontein en die wonder van verbeelding. Elke klippie en takkie wat vir Ouma en Oupa gebring word, sal daar uitgestal word.

Neef sak in die kombuisgedeelte in. Gasstoof, vrieskas vir al die vleis wat moet saamkom, skerp messe veilig in die blok. Panne en potte klaar gehang aan hakke teen die dak vasgemaak. Vrugte word gestapel in die bloubont bak. Ek het mooi gesmeek vir die yskassie vir my melk (ononderhandelbaar) en groente. Ons gaan mos vleis braai, is daar dan iets anders ook nodig? Mans!

Buite wag die groot werk. Die vetplantjies uit my tuin, liefdevol en sorgsaam gekweek elkeen in sy eie bakkie, word gerangskik om die mooiste vertoning te kan maak. In die wonderlike, altyd heerlik warm weer van Rebus, gaan hulle floreer.

Neef beloer die braai-area. Puntenerig het hy sy eie gebou – gesny, gesweis, geverf, getoets. Net die regte grootte vir 2 roosters – vol vleis. Dit hang perfek aan die paaltjies rondom die dek. Ek hoop die platpot vir die brood is ingepak. Om die hoek is die hardehout stompies netjies gestapel. Genoeg vir ‘n jaar. Vanaand gaan die vlamme weer sorg vir ‘n gesellige atmosfeer.

Netnou gaan ons oorglip na Una, haar heerlike soutvleis tertjies proe. Sodra Christa kom, haar saambringgoed uit Kazakstan bewonder. Toortsie sal hier inwaai en opgewondenheid aflaai uit haar onuitputbare bron lewensvreugde. Wie weet, dalk vind ons die ander in die dammetjie op lilo’s of nie, ontmoet ons die ander tydens ‘n vroegaand wandeling.

Drome word hiervan gemaak.

Hierdie hoofstuk vorm deel van die Towerinne se avonture. Ons is die hoofkarakters in ons eie vervolgverhale (natuurlik) en ons fantasie stories is vir ander ondenkbaar, ondoenbaar en  onverklaarbaar. 
As jy die verhaal wil volg, moet jy op die onderstaande skakel kliek om die hoofstukke te lees. Na myne sal daar gereeld nuwe hoofstukke bygevoeg word. Totdat ‘n ander fantasie ons aandag vereis. Dan begin ‘n nuwe vervolgverhaal, ek bedoel avontuur.Lees die ander bloggers se bydraes by ons InLinkz-skakel https://fresh.inlinkz.com/share/party/942da9e9f0524c6b982439c66cceced1

‘n Brief aan myself

Liewe Ek

Dis koud en ek sit onder my kombersie in die son op die dek van Neef se huis en ek dink aan jou waar jy op 30 alleen sit met ‘n klein kindjie. Ek voel nog die hartseer, die verlatenheid, die onbegrip oor waarom alles met jou moes gebeur. En weet jy, eers wou ek jou terugneem op al die besluite wat jy gemaak het die vorige 5 jaar. Ek het gewonder hoe ek jou kan waarsku sodat foute nie gemaak kan word nie.

En dan sien ek die lieflike 2-jaar oud dogtertjie wat gelukkig rondom jou speel. Sy is die vervulling van ‘n droom, die kindjie wat jy nog altyd wou gehad het. Sou jy enige ander besluite gemaak het, sou sy nie vandag hier gewees het nie.

Ek moet jou waarsku dat daar nog moeilike tye voorlê met alleen-mamma wees. Om ‘n tienerdogter groot te maak, is nie ‘n grap nie. Maar ek kan jou vandag sê dat jy net moet aanhou met die manier waarop jy dit wel doen. Jy het ‘n lieflike, selfstandige kind grootgemaak. Een wat ‘n sukses gemaak het van haar loopbaan, ‘n goeie huwelik aangegaan het en nou ‘n pragtige babatjie het. Ek moet hierdie dinge vir jou sê, want daar gaan dae kom wat jy lang trane gaan huil oor daardie einste meisiekind. Dae wanneer jy gaan wonder waar jy moed gaan kry om nog dag op te staan.

O, en so terloops, jy moenie jou blokfluite wegmaak nie. Jy gaan dit baie nodig kry vir die 4 jaar van musieklesse tuis. En jy gaan die mooiste musiek skryf vir die blokfluitgroep. Maar ongelukkig is dit en jou speelskool nie genoeg om jou te onderhou nie. Aanvaar asb die uitnodiging om die alleen-onderwyseres vir die Engelse privaatskooltjie te wees. Jy gaan baie hard werk, maar die ervaring wat jy daar opdoen, sowel as by al die volgende skole, gaan jou voorberei vir jou pos op die Appeldorp. Geen van jou ervarings is verniet nie: van ‘n allergiese hiperaktiewe kind tot onderwysers onder jou bevel wat aangepraat moet word, van leesreekse ontwikkel omdat daar nie geld is vir nuwe boeke nie, tot ‘n spesiale toekenning vir ‘n groentetuin, jou na-uurse studies wat modules oor leierskapstyle bevat, die skoolhoofskap by nog ‘n klein skool, en dan die lieflike orrel wat jy leer speel op Stanford. Dit alles gaan jou vorm tot die persoon wat jy eendag gaan wees. Selfs die aanvanklik verkeerde keuse van ‘n lewensmaat gaan jou laat besef waarna jy eintlik op soek is, en ek wil ‘n geheim weggee – jy gaan weer iemand raakloop.

Dus, moet niks aan jou lewe verander nie. Hou aan met glo, wees sterk, staan vas. Jou natuurlike sterk leiereienskap wat jy altyd onbewustelik onderdruk het, gaan met tyd ontwikkel en jy gaan baie mense met jou saamtrek, leiding gee vir ‘n gemeenskap, ondersteuning verskaf aan jou geliefdes. Jy sal soos ‘n wingerdloot gesnoei word om baie vrug te dra. Snoei is seer, dit laat merke, maar daardie merke gaan bewyse word van ‘n vrugbare lewe.

Geniet jou babatjie. Die tyd snel verby. Ek weet, ek was daar.

met liefde en seënwense

Ek in 2020

Huisie op Rebusfontein

So wens ek vanoggend dat ek saam met julle almal kon ontvlug Rebusfontein toe. Ons ry om by die kleinkinders te gaan kuier. Die eerste ontmoeting met ‘n nuwe aankomeling lê voor. My hart is seer oor die vuil langs die pad, die afgebreekte betonmuurtjies, die geskeurde veiligheidsnette op die deurpad, die afgedrukte skerppuntige keerdraad waar mense onwettig oorklim . Neef gryp net my hand in stille vertroosting.

En net daar glip ek weg na Rebusfontein, veilig geanker aan Neef se hand. Mag ek dan saamgaan, wonder Neef. Sonder jou gaan ek nêrens, verseker ek hom. Die FJ 4X4 staan net vinnig geparkeer op plot 16 voor ons gaan inloer by Seegoggatjie.

Ons groet vir Toortsie, ontmoet vir Frannie en Una. Woordnoot en Christa is nog elders. Ek kan net ‘n skeppievol van alles op die ontbyttafel op my bord kon sit, want anders kan ek nie alles proe nie. Neef skep op en smul. Selfs sy ommelet tuis smaak nie so lekker nie.

Die maag vir eers gestil, Neef aan almal voorgestel, gaan slaan ons tent op. Neef is vaardig, ek aanskou, hang soos ‘n vink aan ‘n tou soos verlang en gee ongevraagde raad. Vanaand kan ons lekker slaap.

Die water roep en my betroubare swart ou binnebandjie vra om opgeblaas te word. Ek sak in die louwarm water in en voel hoe die stres wegdryf. Hier gaan my siel rus, my sorge wegdryf. Dis so jammer dat hartseer ons magiese dorpie aangeraak het, maar dit gaan ons Rebusfontein na dese meer laat waardeer.

Soos ek dryf, sien ek die uitsig, vorm die prent van hoe my huisie moet lyk, waar ek my vetplante gaan sit. Groot oop ruimte, dek met sondak, groot vensters vir natuurlike lig. Waar is die braaiplek, kla Neef.

Met tyd sal ek my goedjies uitpak, iets teen die muur hang, ‘n foto uitstal. Dit ons s’n maak. Maar vir eers is dit net genoeg om hier te wees. In Towerinstraat 16 (wat 19 kan word), langs Christa, tussen nuwe vriende.

Hierdie hoofstuk vorm deel van die Towerinne se avonture. Ons is die hoofkarakters in ons eie vervolgverhale (natuurlik) en ons fantasie stories is vir ander ondenkbaar, ondoenbaar en  onverklaarbaar. 
As jy die verhaal wil volg, moet jy op die onderstaande skakel kliek om die hoofstukke te lees. Na myne sal daar gereeld nuwe hoofstukke bygevoeg word. Totdat ‘n ander fantasie ons aandag vereis. Dan begin ‘n nuwe vervolgverhaal, ek bedoel avontuur.Lees die ander bloggers se bydraes by ons InLinkz-skakel https://fresh.inlinkz.com/share/party/942da9e9f0524c6b982439c66cceced1

_{prente vanaf Google}

MUSICA

Die VVVTT se tentflappe roer onrustig.  Iewers roep iemand hom. Dis Musika fluister dit saggies in sy tentwete.  Sy het hom nodig.  As hy nou net die tentvloer saggies kan tilt sodat die muntstuk tot onder Toortsie se vingers kan rol, kan hy effens beweeg sodat dit voel asof sy die munt vryf en dan kan hy die roepstem gehoorsaam.   Soontoe…….  effens af.     Komaan Toorts! roer jou vingers………. en JA  daar raak sy aan die muntstuk.  Die towerinne voel meteens net hoe styg die VVVTT op, en die volgende oomblik land hy versigtig op Waenhuiskrans waar hy hulle delikaat op die  stoep van die wit hotel neersit.  Margarita, Moyito, Gin verskyn voor elkeen en hulle word verwonder deur die mooi uitsig wat die uitgaande gety van die see hule bied.  Die VVVTT se tentseile sug asof verlig, nou kan hy Musika se roepstem beantwoord. 

Musika sit voor die kerkorrel in die wit kerk op  Grabouw.  Die VVVTT se seile vou sag in mekaar oor die kerkbanke as hy die  musiek hoor wat die  mooi gebou vul.  “VVVTT, ek’s so bly jy is hier.  Ek wil so graag teruggaan na my kindertyd en foto’s neem van my kleintydspeelgoed.  EN net jy kan my neem.  Is die muntstuk hier?”  Die VVVTT kry sy gedagtes bymekaar, toor die muntstuk op en Musika streel dit saggies.  Voor sy haarself kom kry, beland sy in die lyf van ‘n 7-jarige dogtertjie op die plaas waar môre nog moet kom.  In die agterplaas speel sy en haar boetie en sussie met die  paaie, kampe en bruggies wat hulle  in die grond gemaak het. Die  kleidiertjies  wat hulle die vorige dag van potklei gemaak het, wei  klaar in die kampies. ‘n Paar karretjies uit ou visblikkies wag by die stopstraat en die ossewa met sy dolosse vooraan ingespan,  is op pad land toe.  In die tent kliek Musika se selfoon om die  herinneringe vir ewig vas te vat.

Sonder om die kinders te steur, styg die VVVTT op en verdwyn in die huis in tot waar Musika se ma voor die klavier sit en sing.  Musika onthou van al die musieklesse, die begeleiding  in die skoolsaal van die hoërskool waar haar pad kruis met dié van Toortsie.  Haar gedagtes spring na die klipkerk op Stanford.  Die VVVTT skiet verwilderd deur tyd en ruimte om by te bly, tot waar ‘n onseker  Musika in haar twintigers  voor die klein orreltjie sit.  Die ou tannie langs haar verduidelik van “swell”  en “great” en voetnote;  van hoe die vlakke met mekaar praat;  van die nuwe tegniek waar een vinger ‘n ander aflos;  van ‘n  lang vloeiende spelpatroon. En toe…….. skakel sy die orrel aan.  ‘n Betowering trek deur haar lyf en siel toe haar hande en voete en die goddelike  instrument mekaar vind en ‘n lewenslange liefdesverhouding  gebore word.

Weereens vryf Musika die muntstuk en die  VVVTT  neem haar  terug na die toringkerk in Grabouw.  Dis  kerssangdiens en die mense se sang saam met die klank van die orrel vul  die gebou.  Toortsie se Neef is ‘n gemeenteganger en hy sien die orrelis raak. Neef en Musika se storie is een vir ‘n  ander tyd, fluister Musika opgewonde vir die towertent.  Die VVVTT begin fladder.  Die towerinne se sundowners behoort nou al op te wees en hy moet terugkeer.    Musika wil nog keer want sy wil nog Weskus toe, na Peddie se Baai waar jy totaal afhanklik is van die natuur as jy gaan kamp,  na die Seychelles waar sy die ondersese lewe in die koraalriwwe wil gaan kyk en sy wil nog ‘n laaste draai maak by hul eerstydse strandhuis langs die wit hotel op Waenhuiskrans en ……….    Maar die VVVTT glip en gly onder haar en haar vingers streel onwillekeurig oor die muntstuk. Die towerttent  glip skuins,  laat val haar in Neef se arms en  verskiet tot op Waenhuiskrans.  Die towerinne het definitief meer as een sundowner in en hulle val vrolik die tent binne, rol om en raak aan die slaap. Verlig vou die VVVTT sy seilarms om sy rykdom, styg op en verdwyn tussen die sterre.    

_{Dolosse:    https://www.publicdomainpictures.net/en/view-image.php?image=87643&picture=dolos-toys}

_{Waenhuiskrans foto: http://southafrica.co.za/weekend-away-arniston.html}