Switzerland, hier kom ons #2

photo pixabay

Die Goue Vroue is al weer op pad na ‘n nuwe avontuur! Op pad na ‘n troue toe, moet hulle eers ‘n paar stoppe maak. Klik hier en toer saam. Verwag ook sommer die onverwagse.

https://fresh.inlinkz.com/party/7e01efcc06e4463da97c16ec33eb9429

******************************************************************

Die Goue Vroue sit en kyk verbaas na mekaar. Wie sal nou Rebusfontein toe bel as almal hier is?

Dan spring Appeltjie op en storm op die foon af. Net voor dit ophou lui, tel sy dit op, hou dit teen haar oor en singsê: “Hallo, wie is dit wat praat?” Sy wil net lag as sy dink aan hoe haar leerders gaan wonder waarom sy die halfmaanvormige ding teen haar oor en mond hou. Selfone het praat oor ‘n afstand verander.

Dan streel ‘n superseksie gemoduleerde stem oor die lugweë. “Hallo, dis Camilla. As jy die foon antwoord, is jy ook ‘n Towerin.”

“Uhm, ja, my naam is Appeltjie, maar deesdae is ons Goue Vroue. Is jy Camilla, dié Camilla, Kameel se Camilla?”

“Netso. Ek het baie goeie nuus. Ek en Lorenzo gaan trou en ons wil julle uitnooi om almal die dag saam met ons te vier. In Italië, oor 2 weke.”

Italië! Appeltjie vergeet sy het nie ‘n selfoon in haar hand nie en begin hardloop na die ander vroue op die stoep. Met dié ruk sy per ongeluk die draad uit die muur en daar gaan die verbinding ook. O gaats, hoe moet hulle nou weet waar in Italië die troue is?

Chaos bars los op die stoep toe Appeltjie die nuus uitblaker van die opkomende troue. Tipies vrou is dit net, wat gaan ek aantrek? Is my hare nog reg geknip? Moet ons ‘n present saamneem? Ek wonder hoe lyk die ring? Het sy al ‘n kombuispartytjie gehad? Skoene, handsakke en naels word bespreek.

Dan staan Appeltjie vas: “luister julle, ek was nog nooit oorsee nie. Nog nie eens buite ons land se grense nie. Ek sal darem die geleentheid wil gebruik om iets van Europa te sien. Julle was al almal daar en weet seker van ‘n paar plekke om my te wys. Ek wil bitter graag gaan toboggan in Switserland se sneeu en ek moet ‘n draai maak by Venesië vir ‘n kantrok.”

Virgo kry almal tot bedaring en begin reelings tref. Almal moet binne ‘n uur by die VVVT wees. Die VirusVlugtendeVlieëndeTent gaan weer ingespan word. Terwyl die vroue almal spring om hul allernodigste in te pak, skud die VVVT die stof uit sy seile, sorg dat die kabinette gelaai is met eet en drinkgoed en pof die kussings op sodat sy kosbare Goue Vroue gemaklik kan sit.

Kort voor lank vryf Toortsie die goue muntstuk op die koningin se kop en daar trek die VVVT, oor Afrika, rigting Switserland. Appeltjie staar na buite. Die Skeurvallei, die Serengeti, die magtige Zambezi, die Sahara woestyn. Wat ‘n kontinent van uiterstes is dit nie.

Sy dink nog aan die teenstellings, toe vlieg hulle oor die blou Middellandse See tot by Heidie se berge in Switserland. Die Goue Vroue haal almal hul sneeuklere uit die kaste, trek ski’s aan hul voete en klim uit. Die koue lug is tegelykertyd verfrissend maar ook brandend koud.

Christa, Sonell, San en Kameel besluit hulle pak die hellings op lang ski’s aan. Appeltjie, Trommeltjie, Una en Virgo mik vir die toboggans. Seegogga, Aalsie, Toortsie en Woordnoot kry hulle sit op die hysbakke wat hulle na ‘n hoër helling toe neem. Frannie, Ekmyself en Ora gaan soek ‘n skaatsring waar hulle saam met die ander in die rondte gaan ski. Hier kom ‘n lekker middag. Die eerste rit op die tobogan af ondertoe is net te gou verby. Appeltjie gryp die rand vas en soos ‘n wafferse kampioen, een hand in die lug, gly sy teen die rand af, die ander kort op haar hakke. Met wange rooi gebrand van die koue, al laggende draai hulle om en stap weer met die paadjie terug boontoe. Ver bokant hulle land Toortsie se groep op die helling en staan reg. Met die wegtrekslag hoor mens net vir Toortsie juigend roep:”Jodelêhi jodelêhi jodelêhihoooooooo”. Al gehoor van ‘n suiwer stem wat ‘n glas kan laat bars? Onheilspellend stadig begin daar ‘n walletjie sneeu agter Toorts beweeg. En voor iemand nog kan waarsku, begin die wal sneeu teen die helling afgly, reg op die dames met die tobogans af. Mense gil en skreeu en probeer die aandag trek, maar die 4 Goue Vroue op hul tobagans vermoed niks nie, sien net mense wat hulself geniet.

Tot ‘n wal sneeu hulle van agteraf tref. Appeltjie vlieg van haar toboggan af, reg op Virgo se rug. Dié skiet haar arms uit om haar balans te hou en stamp vir Una van haar toboggan af. Trommeltjie se toboggan kry ‘n skoot sneeu van die kant af en sy word skuins uit geslinger. Monde en neuse vol sneeu later, en wat voel soos ‘n leeftyd se gil en bollemakiesie, kom die sneeuwal tot stilstand.

Hoe gaan hulle hier uitkom. Toortsie, help asb.

Dawie kry ‘n chip

smart

Dawie is nou 1 jaar oud.  Hy voel groot en sterk.  Hy het ‘n groot genoeg tuin waar hy kan hardloop en gate grawe.  Maar soos enige kind, wil hy graag wees daar waar Menspappa en Mensmamma sê hy nie mag hardloop nie.  Dis aan die voorkant van die huis waar die straat loop.  Dis juis so ‘n interessante plek.  Mense en karre en honde beweeg daar op en af.  Soms ‘n trollie met iemand wat dit stoot ook.

Dawie het intussen ook sprinkane ontdek.  Hulle het groot vlerke en sterk bene wat kan skop, maar hulle is nie vinnig genoeg om van hom af weg te kom nie.  Hy kan baie vinnig hardloop.  En goed mik met sy bekkie.  Hy vang nooit ‘n stukkie wors mis as Menspappa dit vir hom gooi nie.

Vandag is sy gelukkige dag.  Menspappa het groot sakke met goed daarin gaan haal vir sy watertuin.  Dawie sit soet op die trappie voor die garage en kyk wat Menspappa doen.  Die volgende oomblik vlieg daar ‘n besonder groot sprinkaan voor hom verby.  ‘n Groene.  Hulle ruik nie so sleg soos die rooies nie.  Dawie spring op en hardloop agter die sprinkaan aan.  Die sprinkaan kruip weg agter die sak naaste aan die straat.  Dawie spring.  Die sprinkaan vlieg op en gaan skuil in die waterslootjie.  Dawie sluip agterna en vang die sprinkaan onkant.  Dis vet pret.  Hy los die sprinkaan en die kaan hop ‘n ent verder.  Voor Dawie hom kom kry, is hy en die sprinkaan om die hoek onder in die pad. 

Die volgende oomblik kom daar ‘n kar om die hoek.  Dawie steek vas.  Die sprinkaan gebruik die geleentheid om onderdeur die kar te hop, sy vlerke oop te maak en al hinke pinke weg te vlieg. Die motor stop langs Dawie.  ‘n Mensvrou maak die deur oop.  “Ag foei tog, my arme hondjie.  Het jy weggeraak?  Waar is jou mense?  Kom, ek help jou soek.”  Dawie trap vas en hy begin bewe.  Hy hou nie van karry nie.  Dit laat sy magie naar voel .  Hy trek sy stertjie onder sy lyfie in en begin terugbeweeg.  Menspappa gaan nie hou daarvan as hy  by vreemde mense in die kar klim nie.  Maar die Mensvrou klim uit, tel hom op en troetel hom.  “Toemaar Ounooi se mooi hondjie, jy hoef nie bang te wees nie.  Ek sal mooi kyk na jou.  Ou man, ry asb na die veearts toe.  Ons kan hom daar los.”

Die kar trek weg.  Dawie tjank saggies in sy keel.  Hy is bitter bang.  ‘n Klein rukkie later stop die kar voor ‘n winkel met diereprente in die venster.  ‘n Vriendelike Mensvrou vat hom aan en druk hom saggies teen haar lyf vas.  Sy waai ‘n blink metaalboksie oor hom en sê:  “Ag nee, nog ‘n hondjie sonder ‘n chip.  Sy baas is nou seker al rasend van bekommernis.”   Sy neem hom na ‘n vertrek waar ander katte en honde en selfs ‘n haas in hokkies sit.  Dawie skop vas en tjank van bangheid.  Hy wil nie hier bly nie.   “Toemaar, liefiehond, toemaar,” troos die Mensvrou, “ek is seker jou mense sal jou soek en kom haal.”

Na wat soos ‘n leeftyd voel, hoor Dawie meteens ‘n wonderlike geliefde stem. “Dawie, Dawie!”  Dis mensmamma se stem.  Dan kom die Mensvrou veearts die kamer binne, haal hom uit die hokkie uit en neem hom na waar hy vir Mensmamma sien.  Hy spring in haar arms in, lek haar gesig, swaai sy stertjie en tjank saggies.  Mensmamma druk hom warm teen haar vas.  “Dawie!  O, ek is bly om jou te sien.  Ek en Pappa is rasend van bekommernis.  Pappa ry die hele dorp vol met sy fiets om jou te soek. Wat het gebeur?”  Dawie  spring hy uit haar arms en kyk of hy nie vir Menspappa sien nie.   Teleurgesteld draai hy om en gaan kruip weer vas teen Mensmamma.

 “Hoe het jy geweet Dawie is hier?  So terloops, dis ‘n vreeslike mooi naam vir ‘n hondjie,” praat Mensvrou veearts. 

“Ek het ‘n kennisgewing op die buurtwaggroep geplaas en 15 minute later het iemand geantwoord.  Dis seker die vrou wat hom opgetel het.  Ons wonder nou nog hoe hy so vinnig kon wegglip. Hoeveel kos ‘n chip?  Ek dink dis tyd daarvoor.” 

Voor Dawie kan wonder wat ‘n chip is, voel hy hoe die veearts sy nekvel vat en iets daar indruk.  Dis klein bietjie seer en hy kerm.  Maar dis vinnig verby.  “So ja, nou is hy gechip.  En ingetik op die stelsel.  As hy weer uitkom, sal ons gou weet vir wie om te bel,” praat die veearts. Heelpad op pad huis toe, sit Dawie op Mensmamma se skoot.  Die ontsteltenis van die dag sit nog hoog in sy keel en sy hele lyfie bewe.  Miskien moet hy maar in die toekoms die sprinkane uitlos.

Aerobatics in die ruimte

Ons is ‘n groep vroue, bloggers, en tussen ons klompie het ‘n dorp ontstaan, Rebusfontein. Iewers in Suid-Afrika. Iewers in ons lieflike land.
Hierdie hoofstuk sluit by ‘n menigte voriges aan. Jy sal dalk frons, jy sal dalk wonder. Ja, Rebus bestaan. Vir ons, en dalk vir jou.
Rebus is ons wegloopplek, en soms ons wegkruipplek. Maar feit is, Rebus is ONS s’n.
As jy ooit lus is om deel te word, om deel te neem, sê net, en jou droom sal bewaarheid word.

Volg die storie deur op HIERDIE SKAKEL te kliek.

*****************************************************************

image Mavrx

Die Goue Vroue staar geskok na die monsteragtige wese voor hulle in die ruimte. Hy is so groot dat hy die sterre verduister. Vreemde spoeg vloei by sy mond uit. Agter hom dobber die uitmekaargeskeurde wrak van ‘n ruimteskip. San stamp aan Trommeltjies. Uit die hoek van haar oog sien sy nog ander wrakke ronddobber. Stukke van die verskeurde rompe fladder soos lap in die ruimte rond. Christa en Ekmyself volg hulle verbaasde gesigte. “O, genade, wat het met hulle gebeur?” fluister Trommeltjies verstom.

“Uhmmmmm, Goue Vroue, ek het al genoem van die Empty Quater?” vra Silver.

“Die wat?” kry Frannie dit uit. “Hoekom het jy nie vroeër gepraat nie? Dan kon ons mos ‘n ander rigting ingeslaan het.”

Silver wil homself nog verdedig, maar net toe kry Appeltjie haar asem onder beheer waar sy voor die beheerpaneel sit. “Julle, hou vas, ons moet hier weg. NOU!” praat sy ferm in haar juffrou stem. (In haar vorige lewe het sy maklik 160 7,8,9-jariges daarmee tot stilstand gebring.)

Elke Goue Vrou skarrel om vashouplek te kry. ‘n Druppel van die ruimtemonserspoeg begin na die GVVT toe sweef. Dan beveel Appeltjie: ” Sonell, jy hou net jou vinger op die geel knoppie daar links. As ek sê druk, dan druk jy. Hou vas almal, hier gaat ons!”

Appeltjie gryp die stuurstang vas soos ‘n wafferse vegvliegtuigloods. Sy stoot dit vorentoe en die GVVT skiet weg. Dan pluk sy die stang na links, die GVVT mis die spoegdraad rakelings en met ‘n volgende beweging, skiet die GVVT regsom, verby een tentakel tot onder die ruimtemonster se keelgedeelte. “NOU Sonell!” Sonel se vinger druk vinnig. ‘n Rooi laserstraal skiet uit die bopunt van die GVVT. Dit tref die ruimtemonster op ‘n sagte deel van sy keel en ruk ‘n groot gat daarin. Voor die giftige vloeistof wat daar uitspuit op die GVVT kan val, swenk Appeltjie linksom en vorentoe.

In die kajuit val die Goue Vroue nou rond en bont. Hulle hande kon nie styf genoeg vashou nie. Una en Seegogga gryp mekaar vas in ‘n verbete poging om hul rondomtalie te stop. Hulle gesamentlike gewig laat bons hulle tot op die beheerpaneel. Hulle skiet weg en dan kry hulle ‘n handvatsel beet aan die kant waar hulle genadiglik tot stilstand kom.

Toortsie klou aan haar vashouplek, oë styf toe terwyl sy saggies prewel en sing in ‘n poging om haar angs onder beheer te bring. Langs haar uiter Virgo woorde wat mens nie wil herhaal nie. “Appeltjie, wat vang jy aan!?” gil sy. (teks gesensor)

Appeltjie konsentreer, meet met die oog, wag haar kans af en swenk weer. Dit lyk behoorlik of die GVVT ‘n bollemakiesie wil slaan. Aalsie moet sluk, want die naar styg in haar keel op. Rakelings mis een van die ruimtemonster se arms die tuig. Appeltjie pluk die tuig boontoe, doen ‘n 360 rol en die volgende oomblik is hulle bo-op die monster, op sy blinde kol. “Sonell, druk!” Sonell druk die knoppie weer en nog ‘n laserstraal skiet af na die monster toe. Hierdie keer tref dit die sensitiewe plek waar die brein die res van die lyf ontmoet. Die monster se nek ontplof in ‘n mengsel van vloeistof, breinmateriaal en lyfstukke. Die ding begin fladder, sy pote ruk en pluk en dan begin dit val. Of sweef. Of wegdryf. Hoe noem mens dit in die ruimte waar goed eintlik gewigloos is?

Appeltjie bring die GVVT tot stilstand. Positief kom versigtig nader en vryf Appeltjie en Sonell se skouer. “Dankie julle. Sjoe, dit was amper!” Die Goue Vroue beweeg na die tuig se vensters en staar uit na buite. In die lug rondom hulle sien hulle nou ook die klomp wrakke raak. Almal is uitmekaar geskeur. Agter die wrakke raak die ruimtelug sag rooi en bruin. Iets roer in die middel.

“Uhm, dames, voor julle sien julle die Empty Quarter,” begin Silver praat. “Dit word so genoem omdat niks hier oorleef behalwe daardie monsters nie. Hulle is onoorwinbaar. Maar hierdie monster wat julle vermorsel het, is net die hekwag. Noudat hy dood is, gaan die soldate uitkom. Ek het hulle eenkeer gesien toe ek saam met die Zeniane patrollie gedoen het. Hulle het toe juis ‘n ruimteskip aangeval. As julle gedink het hierdie monster is groot, wag tot julle die soldate sien. Ek stel voor ons kom vinnig hier weg.”

Appeltjie laat nie op haar wag nie. Sy draai die GVVT om en begin terugbeweeg.

“Appeltjie,” vra Woordnoot. “Waar het jy so leer vlieg?”

“Waar ek grootgeword het, was daar ‘n lugmagbasis vir vegvliegtuie,” antwoord Appeltjie, terwyl sy die ruimte dophou vir onheilhede. “As vegvliegtuie baklei, noem ‘n mens dit “dog-fighting. Met die lugskoue het hulle baie dog-fights gehou. Ek het dit nageboots. Goed om te sien dit werk in die regte lewe.”

Woordnoot sluk. “So jy het iets nageboots en toe werk dit. Sjoe, my swak hart. Dames, kom ons gaan huis toe, wat sê julle?”

As danse kan praat…

Ons is ‘n groep vroue, bloggers, en tussen ons klompie het ‘n dorp ontstaan, Rebusfontein. Iewers in Suid-Afrika. Iewers in ons lieflike land.
Hierdie hoofstuk sluit by ‘n menigte voriges aan. Jy sal dalk frons, jy sal dalk wonder. Ja, Rebus bestaan. Vir ons, en dalk vir jou.
Rebus is ons wegloop-plek, en soms ons wegkruipplek. Maar feite is, Rebus is ONS s’n.
As jy ooit lus is om deel te word, om deel te neem, sê net, en jou droom sal bewaarheid word.

Die Goue Vroue gaan die Ruimte ontgin! Maar nie net die Goue Vroue nie, enige een wat graag deel wil wees van hierdie ervaring, mag saamskryf! Laat weet net vir een van ons en ons sal jou graag verwelkom. Nuwe mense bring altyd nuwe idees, nuwe entoesiasme, nuwe gees. Ons skryf in geen spesifieke volgorde nie, maar soos wat elkeen van ons aandui dat sy graag volgende wil skryf. Vier dae word toegelaat voor ‘n volgende persoon haar storie plaas sodat almal genoeg tyd het om dit te kan lees. Dit sal goed wees as ons stories by mekaar kan aansluit. Komaan dames, kom ons kyk wat die ruimte ons bied. The sky is NOT the limit! Veral nie vir die Goue Vroue nie!Volg die storie deur op HIERDIE SKAKEL te kliek.

****************************************************

Una, Woordnoot en Toortsie staan stomverskrik en kyk hoe die aardige ruimtewesens wat nou net nog buiteruimtelik gestaan en dans het, nou na hulle staar. En dan ‘n tree nader staan. En nog een. En nog een. Una vroetel uit benoudheid aan haar gespe en druk per ongeluk aan die knoppie. Meteens verskyn daar ‘n verblindende beskermende ligstraal om hulle. Dit lyk of hulle in ‘n koepel staan. Die wesens gaan staan botstil.

Dan kom die groene nader. Versigtig. Hy raak met een lang vingeragtige ledemaat aan die koepel en ruk sy hand vinnig terug. Sou dit hom brand? Of skok? Versigtig raak Toortsie ook aan die koepel. Nee, dit het so ‘n effense plastiekagtige gevoel en dit gee effens mee. Die groene kyk. Dan roer hy sy lyf effens. Skiet ‘n handagtige ledemaat uit en wikkel sy voet liggies. Una, die voordanser in die groep, kyk belangstellend na die wese.

“Haai julle, ek wonder of dit iets beteken. Ek gaan hom na-aap,” sê Una heldhaftig. Sy roer haar lyf, skiet haar arm in die lug en wikkel haar voet. Alles met ‘n bietjie meer entoesiasme as die wese.

En ‘n wonderbaarlike iets gebeur. Die groen mannetjie wikkel en roer en buig en knoop homself amper in ‘n ingewikkelde danspatroon. Dan gaan staan hy stil en kyk na Una.

“Unatjie, jy het die ding betower,” sê Woordnoot bewerig.

“O hel, ja. Dit het ek nie verwag nie,” antwoord Una verbaas.

“Wel, jy het iets begin, jy sal daarmee moet volhou,” voeg Toortsie by. “Ek wens net ek het geweet wat dit alles beteken.”

Intussen raak die wese ongeduldig. Hy herhaal die patroon weer, hierdie keer met ‘n bietjie meer sensualiteit ingebou. Die heeltyd hou hy Una stip dop.

“Una, wat as die wese dink jy stel belang?” kerm Woordnoot. “Ek wil nie in nog ‘n ander iets ook verander nie. Een keer was genoeg.”

“Dink jy ons selfoon gaan werk? Dalk kan ons verstaan wat hulle probeer sê, ” wonder Una benoud.

“Nope, dit stuur boodskappe aarde toe. En ek dink nie dit kan danse in woorde vertaal nie,” antwoord Woordnoot mismoedig. “Ek dink nie ons het tyd om te eksperimenteer nie.”

Una dink ‘n bietjie. Dan, baie effens, herhaal sy die bewegings, net so liggies, amper onbelangstellend. Al die wesens roer meteens. Hulle spring op en af. Bollemakiesie. Pluk hulle lywe in patrone wat rasiedansers by rugbywedstryde sal beny.

En dan kom hulle nader, vorm ‘n sirkel om die ligstraalkoepel en begin dreunsinggeluide maak.

Die koepel begin bewe.

Dan sê Toortsie in ‘n klein stemmetjie: “Ek wonder waar is die GVVP. Dink julle die ander weet waarheen ons verdwyn het? Ek hoop die antenna op ons koppe werk. Ek dink dis nou die tyd vir hulle om op te daag. As die koepel nie gaan hou nie, wonder ek of enige van ons wapens hier gaan werk. “

Aalsie, waar is julle met die GVVP? Sal jy asb voortgaan?

MAANDAG = WASDAG: “klein” kinderliedjies

Scrapy skryf oof liedjies in haar verlede.  Ek het grootgeword met musiek in ons huis.  Ou 75 plate, nuwer langspeelplate en klaviermusiek.  Voorheen het ek al geskryf dat ek eers werklik in standerd 4, huidige graad 6 met popmusiek kennis gemaak het.  Tot dan was die grotendeels klassieke musiek.    Ek onthou veral die Halleluja liedere.  Sommige het ‘n groot indruk gemaak op my.  Strome van seën draal nou deur my kop as dit reën of as ek mismoedig voel en iets soek om aan vas te hou.  Langs die heuweltoppe kom daar blye môregloed.  Op die werk het my pa se ploeg gestaan. Ek sien nog voor my geestesoog hoe ek 2 stokke het en die klanke van die lied op die ysterploeg uitslaan.  Wat ‘n vriend het ons in Jesus  het erg op my senuwees gewerk omdat die tannie op die orrel dit erg getrek het en dan trek van die oumense dit nog meer.   My ouma het altyd die volgende gesê as sy verstom was:  Hygend hert der jagt ontkomen.  Tot ek later uitgevind het dis die ou Hollandse woorde vir Soos ‘n wildsbok wat smag na water.  So kan ek my pad werk deur Halleluja liedere.

My ma het gesê as dit my beurt is om die orrel te speel  op Sondag, moet ek ‘n paar Halleluja’s inwerk in my tussenspel.  Die ou mense hou daarvan. 

Dan praat ek nie eens van die FAK kinderliedjies nie.  Eendjies, eendjies daar in ‘n ry;   Hansie slim;   Bobbejaan klim die berg.  So kan ek aangaan.  Daarom was dit vir my vreemd toe ek begin klas gee vir kinders wat uit ‘n ander kultuur kom as ek, dat hulle dit nie ken nie.  Ek moes gou my deuntjie verander van:  ken julle dit regtig nie?   na watter liedjies ken julle?  

Vandag begin my kleinkind van 14 maande haar lyfie swaai as daar musiek is.  Goed geteel van albei ouma’s, mamma en pappa se kant af.

In haar skoene

Mens moenie oordeel of veroordeel voor mens nie in iemand se skoene gestaan het nie.  Mens kan nie vir iemand sê ek verstaan hoe jy voel voor jy nie in dieselfde situasie was nie. Daarom kan ek nou sê ek verstaan hoe die kollega met depressie moet voel, elke dag van haar lewe.  Want ek het in haar skoene gestaan.  Covid het my hormone deurmekaar gekrap.  Ek huil, is bewerig, kan nie slaap nie.  Die dokter sê ek ly aan Covid angstigheid.  Die ondersteuning van vriende help.  Ek  het ‘n liefdevolle man en wonderlike dogter.  Maar die kruie en ondersteuning help nie.  My gat raak dieper en ek verloor myself.  In die winkel raak die mense rondom my soos ‘n drukgang wat my longe toedruk en ek ‘n paniekaanval kry. ‘n Doodgewone besluit voel soos die wegtekening van my erfporsie.  ‘n Nuwe sisteem (wat my forte is) lê voor my soos Mount Everest.  My werk se verantwoordelikhede raak te veel. Die kinders in my klas voel soos my kinders en ek voel ek vaal hulle as hulle werk nie kan baasraak nie.  Ek wil nie meer skooltoe gaan nie.   Ek raak wantrouïg teenoor ‘n kollega, beskuldig haar van agterafwees. Totaal sonder gronde, onrealisties.  Ek weet God is daar, maar Hy voel nie by my nie.  My joy in die lewe is weg. 

Slegs in my tuin, tussen my plante, voel ek lewendig en asof die lewe die moeite werd is.

Daarom strompel ek by my dokter in.  In trane.  Bewerig.  Sielkundige toe, beveel hy.  Dis haar afdeling en sy sal medikasie aanbeveel nadat sy ‘n diagnose gemaak het.

En ek gaan na haar toe.  Baie gou diagnoseer sy ‘n wanbalans in serotonin, die goedvoelhormoon, veroorsaak deur my erge aanval van covid verlede jaar.  Maar sy krap ook verder terug en dieper in my lewe in.  Kom terug volgende week, sê sy na ‘n uur.  Ek gaan terug en later weer terug. 

My medikasie skop in en 3 weke later staan ek die oggend op, wonder ek hoe ek vandag my kleintjies kan help met ‘n nuwe begrip.  En ek sê dankie Here vir ‘n nuutword in my lewe.  Dankie dat ek weer my joy terug het. Dankie dat U daar was toe ek U wou vashou, maar u nie kon voel nie.

En ek sê dankie vir die begrip wat ek nou het vir my kollega.  Ek het in haar skoene gestaan.

Swaaiend deur die oerwoud #6

Die Goue Vroue is op ‘n avontuur in Afrika. Elkeen is die outeur van haar eie storie. Maar die Jumanji bord gooi ons rond. Lees al die avonture hier:  https://fresh.inlinkz.com/party/222c461d2afc4999aca03fa567cd84ea

********************************

“In the jungle, the mighty jungle, the lion sleeps toniiiiiiiiiiiiigth” sing die Goue Vroue lustig. Elkeen sit op haar eie seekoei wat hulle deur die diep rivier dra. Die verligting dat Aalsie en Virgo met die diere kan praat, maak almal uitbundig. Niemand wonder waarheen die krokodil met die diererower heen verdwyn het nie. Buitendien is die uitsig op die reënwoud wat aan die oorkantste wal vir hulle wag, ‘n goeie aandagafleier.

Die seekoeie moet ‘n entjie van die wal af stop sodat die vroue kan afklim. Sonelle gril vir die modderigheid, maar Seegogga vat haar aan die hand en sê: “Kom. Modder is skoon, dit was af in water.” Op die oorkantste wal staan die Praatstok met die Jumanji bord. Appeltjie vat die dobbelstene, skommel, blaas daarop, skommel weer en wil net weer blaas, toe praat Una agter haar: GOOI!. Van pure skrik skiet Appeltjie die dobbelstene in die lug op. Nie dubbel nie, nie dubbel nie, prewel sy. Uiteindelik val daar ‘n 5 en ‘n 6. 11 plekke verder staan daar op die bord: swaai aan die toue deur die boomtoppe. vind die ampermense.

“Ek weet! Tarzan moet hier wees. Hy het mos by die gorillas grootgeword. Tarzan! Oehoehoehoehoe hoe hoe” jodel Appeltjie. Toortsie val in en saam sing hulle in ‘n koor. Intussen bly hulle aanstap. Die reënwoud doen sy naam goed gestand. Daar is plante in oorvloed, lieflike papegaaie wat in kleurvolle wolke opvlieg en oorverdowend raas. Klimopranke so dik soos toue hang oral. Die volgende oomblik gil Christa dat jy haar waar kan hoor. “Spinnekop!” Sy het so loop en foto’s neem van die lieflike blomme dat sy nie die groot spinnerak voor haar gesien het nie. Una is nie links nie en blitsig klap sy die spinnekop dat dit daaaaaar trek.

Dan gaan staan Appeltjie botstil. Voor hulle deur die takke kom ‘n manjifieke mansfiguur aangeswaai met behulp van die klimopranke. Lig en sag land die groot man voor hulle in die effense voetpaadjie. Die dames snak na hul asem, waai die gloede op die gesig weg en ander staar net na die manlike perfeksie. Sterk skouers, lang bene, ferm armspiere, hare effens te lank. Sy woorde vul die stilte. “Ek is verbaas om te weet dat daar nog iemand is wat my geheime roep ken. Wat kan ek vir julle doen?”

San stamp aan Appeltjie. “Dis jou gooi. Jy moet praat.”

“Ons is besig met ‘n bordspeletjie en ons moet nou deur hierdie oerwoud kom. Dis te dig. Kan jy ons help asb? En weet jy of hier gorilla’s is? Ons wil so graag ‘n babatjie sien.”

Voor Tarzan kan antwoord, hoor hulle die brul van ‘n leeu. Tarzan spring in aksie. “Gou dames, agter my aan. Klim vinnig in die boom. Gebruik die takke soos trappies.” Blitsig glip almal in die boom op. Tot hulle verbasing is daar ‘n platform met ‘n zipline en verskeie veiligheidsharnasse. Maar net 12, en hulle is 13. Tarzan bied aan om 1 Goue Vrou saam met hom te swaai aan die klimopranke. Braaf bied Appeltjie aan om saam met hom te swaai. Tarzan gee instruksies: ” Gaan tot by die volgende afklimplek. Sit doodstil tot ek kom. Die gorillas se nes is daar naby. Moenie roer nie en moenie oogkontak maak met die mannetjie of enige gorilla as hulle julle oplet nie.”

Toortsie gryp die eerste harnas en voor jy kan keer, zip sy deur die bos. “Aaaaaaaaaaaiiiiiiiiieeeeeeee” weergalm haar uitbundige roep deur boomtoppe. Een na die ander volg die ander haar. Niemand wil bang lyk nie. Maar die sig van bo af is wonderskoon. Ver onder hulle staan die leeu verwonderd en kyk hoe ‘n trop mense deur die lug swaai. Hy hou dop in watter rigting hulle gaan. Kos bly kos.

Intussen klou Appeltjie verbete vas aan die gespierde arm om haar lyf. Van hoogtevrees is daar nie nou ter sprake nie. Maar sy is verlig toe Tarzan vlugvoetig op die platform land waar die ander vroue al sit. Woordnoot en Positief kyk met ouma oë na die skatlike gorillababatjies. Trommeltjie moet klou aan die blouwildebeeskalfie, want hy wil, tipies babatjie nog homself, met die gorillatjie gaan speel.

Net toe almal wil afklim ondertoe, kom hulle agter dat dieselfde groot, honger leeu wat hulle vantevore gehoor het, onder die boom staan. Wat nou?

Aalsie, hier kom die dobbelstene.

_{All images: google}

Photo challenges 13 July

My entry for Cee’s Midweek Madness Challenge: July Close-up or Macro also for Guest Host Journeys of Johnbo of Lens-Artists Photo A Week Challenge with the topic of One Photo Two Ways. 

My entry for this weeks challenge: Black & White, set by Anne of Slow Shutter Speed. this was taken very early on a misty morning, giving the effect of black and white.

My entry for the Photographing Public Art Challenge #4. This big apple is in front of a company working with apples.

My entry for Cee’s Fun Foto Challenge: Orange

photo challenges 11 July

Hi everyone. After a week of hard rain, we have two sunny days and some early spring flowers decided to bloom, months ahead of time. So, here is my entry for Cee’s FOTD

My entry for Becky’s for July #TreeSquare challenge

My entry for  Ragtag Daily Prompt Saturday: Yesterdays Cars.

My entry for Xingfumamas Pull Up a Seat Challenge

Kersfees in Julie op Rebusfontein

Christa is besig met ‘n Kersfees in Julie op Rebusfonetin. Ek en Aalsie het die servette gemaak. Lieflike lapservette met goue stensilwerk. Aalsie het die goeie idee gekry en ek werk lustig saam. Kort voor lank is die tafel netjies gedek. Toortsie het die heerlikste tiramisu gemaak. Ek ken nie wag om dit te proe nie. Ek draf gou om te gaan aantrek.

Seegogga het vir elkeen van ons ‘n lieflike skilderytjie gestuur. Dit het ‘n trotse plek in my huisie op Rebusfontein. Die 2 buffs het saamgekom. Ons moet dit aantrek op ‘n oorspronklike manier. Ek het myny reg gesit op die kassie voor my bed, net reg vir aanpluk. Myne gaan soos leggings gedra word. Ek het my bes probeer maar rondom die boobs en boude wou dit net eenvoudig nie pas nie. Moedeloos het ek later ophou probeer. Toe het ek probeer om dit rondom my kop te drapeer. Maar daardie gesig wou ek glad nie op film verewig nie.

Maar die buffs is weg. Ek is seker dit moet op die kassie wees. Dalk het dit onder die bed ingewaai? Nope. Nou raak ek bekommerd. Almal gaan hulle buffies dra, ek kan nie sonder die goed daar aankom nie.

“Dawie!” roep ek hard. “Kom help my soek asseblief. Ek soek my wit en geel buffs. Het jy dit gesien?”

Dawie trippel die kamer binne. Met die geel buff om sy nek en die witte in sy bekkie. Sy stertjie swaai vrolik. Kyk Mensmamma, blink sy ogies. Kyk hoe mooi lyk ek!

Ek moes lag. Hy lyk so oulik. Ek sal dan maar die wit buff om my arm dra. Dis iets, nie waar nie?

_{Die Goue Vroue vier kersfees in Julie in Rebusfontein.  Lees gerus die res van die verhale by hierdie skakel https://fresh.inlinkz.com/p/71a6ca761780480590d7508c61dcc7b3}