Die Goue Vroue hou vakansie #3

Die Goue Vroue is ń groepie bloggers wat saam aan spesiale stories skryf. Indien jy mettertyd al die skrywes saam wil lees, en wil uitvind hoe die Goue Vroue beland waar hulle nou is, gaan loer in op die link:https://fresh.inlinkz.com/party/a844ec34c0574957a27ccdce16e2a94d

****************************************************************************

Appeltjie voel iemand tik haar saggies teen die wang.  Sy sukkel haar oë oop en sien haar Goue Vroue vriendinne in ‘n kring rondom haar kniel. Die kajuit voel beknop met almal daar.  Voor sy kan vra wat gebeur het, kom die herinnering terug.  Die harde geraas, die luukse seiljag wat in die rondte tol, die swart gat.

Swart gat?  O moederliefde, waar is hulle?  Op die tv was daar juis ‘n program oor die buitenste ruimte en grafiese verduidelikings van die swart gat wat aardes en ruimtes en sterre insluk en iewers ander uitspoeg – soort van ‘n ruimtelike vervoermiddel.  Of het dit alles ingesluk en verander in iets anders?  Appeltjie vee die spreekwoordelike spinnerakke uit haar oë en sit regop. ‘n Plan van aksie is nodig. 

“Julle, ons moet uitvind wat hier aan die gang is. As ek reg onthou, het ons met boot en al onder die water verdwyn in ‘n swart gat.  Hoe kan ons dan nog asemhaal?” 

Almal slaak ‘n sug van verligting.  Appeltjie is terug, helder en denkend, gereed om oplossings te vind soos altyd.

“So, feite: die seeplate het geskuif, ons is af in die tregter en ons haal asem.  Het ek iets gemis?”

“Ek is nie seker hoe jy so nugter kan bly nie.  Maar, ja, dis die feite sover,” praat Woordnoot.

“Het iemand al boontoe gegaan om te kyk wat buite is?”

Die Goue Vroue kyk na mekaar.  Nee, niemand was nog so braaf nie.  Maar dalk is dit die antwoord.  Camilla en Lorenzo kyk mekaar aan.  Voor hulle oë verander ‘n groep vreesbevange vroue in ‘n groep vreesaanjaende vroue wat die steil trappies met selfvertroue aanpak.  Dalk is hulle veiliger by die groepie, dus volg hulle agterna.

Op die dek gaan staan die groepie Goue Vroue egter doodstil.  So iets het hulle nog nooit tevore gesien nie.  Bokant hulle is ‘n dak met ‘n effense skewe aansluiting.

“Julle, is dit seeplate? Dit beteken ons is onder die aarde,” prewel Frannie die woorde wat niemand wil sê nie.

“Vergeet die dak, kyk rondom ons.  Ons is in een enorme groot grot,” sê VirgoC.

“Ek het nog nooit ‘n grot met sulke uithamme en gate gesien nie. En ek woon by die see,” noem Seegogga.

Die grot se grootte laat die jag soos ‘n speelding lyk.  ‘n Speelding wat tans op ‘n stalakmiet staan.  Ver onder die stalakmiet wapper seewieragtige plante in ‘n glimmende rooi see. Oral langs die kante van die grot is daar gladgeskuurde rotssitplekke.  Oral flikker daar liggies soos ogies rondom hulle.  Die lieflikste kleure weerkaats vanaf die grotmure.  Op een plek is daar ‘n enorme groot opening. Appeltjie voel vir haar kamera wat nooit ver van haar hand af is nie en begin foto’s neem, maar tot haar verbasing verdwyn die beelde op elke foto toe sy terugkyk. 

“Uhmmm julle, ons is in ‘n onnatuurlike wêreld. Dit wil nie op my kamera bly nie.” 

Voor sy verder kan praat, gil Una.  Uit die groot opening verskyn daar ‘n lang tentakel, dikker as ‘n boomstomp, en nog een, en nog een. Dan volg ‘n wasagtige kop wat uitpop soos ‘n heliumballon.  Agter die kop sit daar ‘n groot meerminagtige mansfiguur met ‘n trident in sy hand en ‘n goue ring om die kop. 

Die lieflikste baritonstem resoneer deur die grot.

“Samuel, jy het ‘n goeie werk gedoen.  Weereens was jy op die regte tyd op die regte plek.  Hierdie vangs is seker die beste wat jy nog gedoen het.  Hopelik kan hulle ons probleem oplos.  Welkom aan julle, Goue Vroue.”

Christa, die realistiese een, sê wat almal dink.  “ Hoe weet jy wie ons is?  En is jy koning Triton?”

“Nee, ek is Poseidon, die seegod.  Triton is my seun. Almal hier onder die aarde weet van die wedervarings van die Goue Vroue.  Hier is julle gewaardeerd.  En ek het julle hulp nodig.  Triton het al weer ‘n onnooslike ding aangevang en verlief geraak op ‘n aardse magiese figuur.  Nou is hy agter haar aan en hy moes al 2 dae gelede teruggewees het. Die sluier tussen aarde en hier is net tydelik dun sodat daar heen en beweeg kan word en daardie tyd is vinnig besig om te verstryk.  As hy nie terugkom nie, is die balans versteur en gaan daar vernietigende omwentelings plaasvind.  Julle moet hom vind asseblief.  As hy veilig terug is, kan julle ‘n bedanking van my verwag.”

Die Goue Vroue gaan staan in ‘n kring.  Wat dink julle?  ‘n Avontuur terwyl ons vakansie hou op die boot? Met ‘n beloning van seegod Poseidon agterna?   Sal ons gaan daarvoor? 

Toortsie, hoe lyk dit, sal jy dit verder neem?      

Terug na Rebusfontein #5

Ná ‘n lang en besige tyd begin die Goue Vroue weer een vir een terugkeer Rebusfontein toe. Dalk om die batterye te laai, dalk nie. Wie weet? Volg hulle terugkeer HIER.

******************************************************************************************************

Faye en die ander diere van Rebusfontein speel uitgelate in die bome en berge naby die waterval op Rebusfontein. Danie waggel moeg nader. Daar is nuus om te vertel van die Goue Vroue. Hyself kom nou net van Una af. Sy kruip huidiglik onder die bed weg. Frannie en Toorts eet vrugtekoek op Seegogga se stoep. Weet die ander diere van die beweging onder in die dorp? Dit lyk of die Goue Vroue een-een op pad terug is. In die verlede het dit ‘n avontuur beteken.

Faye fladder af uit die boomtoppe en kom sit op die grond. Dan is Appeltjie ook op pad! Yea! Daar het so baie in haar geliefde mens se lewe gebeur, sy moet dadelik afgaan om te gaan hoor. Genadiglik hoef sy nie te wag vir die waggelende seekoeitjie, Seppie, nie. Dié is reeds onder in die dorp se meentdam saam met Blommetjie en ‘n blouwildebeeskalfie.

Appeltjie stop voor haar Rebushuis. Sy klim uit en trek die heerlike vars lug van Rebusfontein diep in haar longe. Die verlang na haar nuutgetroude man sit maar vlak, hulle is maar min van mekaar af weg. Nee dankie, het hy geantwoord op haar uitnodiging om saam te gaan Rebusfontein toe. Dis julle Goue Vroue ding. Ek sal na die honde kyk.

Net toe sy by die voordeur instap, fladder daar ‘n warrelwind van ‘n feetjie om haar kop, gryp haar om die nek en gee ‘n sagte drukkie. In ‘n stortvloed van woorde hoor Appeltjie dat die vetplante in die tuin mooi opgepas is (en hulle lyk werklik mooi gesond en groen), die huis is kort-kort oopgemaak om asem te haal, die diere het almal baie mooi gespeel by die waterval, die VVVTT het geskrik toe ‘n blitsvinnige kar ook op Rebusfontein ingetrek het en daar is al Goue Vroue by Seegogga op die stoep…….

Appeltjie stop die stortvloed van woorde met ‘n : is jy lus vir ‘n stukkie spookasem? Dis mos nou feetjiekos. Faye neem die stokkie met die fyn suikerstringe en vlieg weg om dit met die ander te gaan deel. Appeltjie pak vinnig die kar af en begin met die sjokolade lekkers. Kakao poeier gemeng met sagte botter en gesmelte klappervet. Bietjie vaniljegeursel, ‘n bietjie versoeter, bietjie room en so tussendeur wonder sy hoe Toortsie ‘n resep geskryf kry. Sy wat Appeltjie is meng en proe en toor tot iets lekker smaak. Die stywe mengsel word teelelpels-vol gedrup op ‘n skinkbord met waspapier op, strooi ‘n bietjie kakaopoeier oor en vinnig in die yskas. Nou vinnig vir die poeding. Kakaopoeier gemeng met gesmelte botter en baie room en versoeter, klits tot dit styf is. Klits gou ‘n eierwit styf en roer dit in. Romerig, ryk en lekker. En gesond. Dis mos Bantingkos.

Met die poeding en ‘n groot laphoed onder die arm sit sy af na Seegogga se huis. Van ver af al hoor sy Toortsie se uitbundige skaterlag, Seegogga se effens hees stem wat besig is om ‘n grap te vertel. Verby Una se huis roep sy: Una, ek het ‘n groot laphoed. Kom saam, verbeel jou die hoed is die beddeken. Kom sit by ons incognito tot jy gereed is om die wêreld in die oë te kyk. Ek het sjokolade……

Die Goue Vroue sit op die stoep, elkeen met ‘n glasie sjokoladeverlydelikheid. Die stories loop. Appeltjie vertel van haar troue, haar geluk loop oor. Haar stem het tydelik probleme gegee en sy en Neef het gewonder of haar skoolgeedae getel is. Die slim dokter het die probleem gesien en ‘n oplossing gegee. Toortsie se vingers loop asof sy haar orrel speel. Frannie haal asem sodat sy die coshit virus uit haar longe kan dryf. Seegogga hou Una se glasie vas sodat sy haar sjokolade onder die laphoed kan eet. Daar is niks wat ‘n happie sjokolade nie kan genees nie.

Wie gaan volgende opdaag?

https://fresh.inlinkz.com/party/cb86b6397a804035b934791678088e22

Neef en Musika: Die troue

Saterdagoggend 5 Maart klop Musica se hart opgewonde. ‘n Groot rustigheid lê warm in haar binneste wese. Vandag is haar groot dag. Uiteindelik gaan sy en haar geliefde hul trou aan mekaar aflê in hul naaste familie se teenwoordigheid. In hulle huis wat hulle saamgekoop het. Waar hulle ook ‘n paar sakke sout saam opgeëet het. Waar hulle besef het, dit wat hulle het, is kosbaar. Jonk is hulle nie meer nie. Geen groot fanfares en markiestente nie. Klein, intiem maar tog romanties.

Verspreid deur die huis staan talle blompotte, nie een dieselfde nie. Buurvrou se tuin het die groenigheid wat daarin gedruk is in oorvloed voorsien. Geel, roomkleurig en wit krisante tussendeur rond die prentjie af.

Sy draai in die rondte voor die spieel, beskou haar rok. Self gemaak, met liefde, sag en vroulik net soos Neef daarvan hou. Vir 3 weke was die eetkamer, nou gedek met borde eetgoed, ‘n roesmoes van lap en naaimasjiene. Hoeveel keer gaan jy nog die rok uittrek en aanpas en oorryg? het hy gevra. Tot dit reg sit, het sy geantwoord. Sy wou mos net soos haar ma nie ‘n gekoopte patroon gebruik nie. Nee, dit moet ontwerp word en die ontwerp is aangepas soos die rok gevorder het. Maar nou roer die chiffon saggies in die wind. Voel sy tevrede met haar harde liefdespoging.

Sy stap na Neef waar hy staan in die woonvertrek, sien hoe die paar familielede van beide kante mekaar voel-voel ontmoet. Die rosie wat gisteraand in die yskas gesit is om vars te bly, lyk goed teen sy swart baadjie. Ferm en groot staan hy in sy swart pak met wit hemp. Haar hart voel vol. Hoe kan een mens so gelukkig wees? Sy glip haar regterhand om sy linkerhand se pinkie, voel hoe hy haar hand toemaak. Hy kyk af na haar, glimlag vinnig en gaan aan met gesels. In die agtergrond gee die rustige musiek van Toll en Toll ‘n sagte atmosfeer.

Dan roep die predikant almal bymekaar. Toe die 12 stoele elkeen ‘n persoon op het, praat hy van liefde, van gee en neem, van geluk wat aangegryp moet word. Toe dit tyd raak vir die ringe, glip Neef haar ring oor haar vinger. Gemaklik en bekend. In die boksie lê sy ring vir hulle en kyk. Vanoggend het hulle geoefen, maar dit wou nie pas soos in die winkel nie. Toemaar, het sy gesê, dis die idee wat tel. Ek sal dit om my nek dra.

Sy hoor die predikant weer vra: belowe jy ? en hard en duidelik sê sy: ja. Net soos sy lank gelede toe sy haar hart vir hom gegee het, ook ja gesê het.

Net soos sy in die tyd daarna in haar hart voor God haar beloftes afgelê het.

Toe hoor sy die mooiste woorde – hiermee verklaar ek julle man en vrou. Sy kyk met liefde en emosie in haar oë na hom: En voor almal teenwoordig verseël hulle hul belofte met ‘n soentjie.

Hello my vrou, hoor sy. Hello my man, glimlag sy terug.

******************************************

volg die onderste skakels na Neef en Musika deel 1 2 3 om die vooraf stories ook te lees.

_{Musica en Neef https://wordpress.com/post/appeltjie.wordpress.com/48}

Neef en Musika die eerste vakansie deel 3

Skattejag

Ons is ń groep vroue, die goue vroue, elkeen van ons het ń stukkie goud in haar. Ons flans woorde bymekaar en maak stories, ons elkeen het ń huisie in Rebusfontein. Dit is ons realiteit, weg van realiteit. Jy kan kom saam skryf, of andersins saam met ons, ons avonture beleef. Volg ons volgende verhaal op die onderstaande link.

https://fresh.inlinkz.com/party/58bfda52c1464dd6bd728872e5955344

Die Goue Vroue sit op die stoep van die “Earl of Clarendon” op Bredasdorp. Die danse en musiek saam met Pedro en die opwinding van die dag roer nog in almal se gedagtes. Maar die rustige atmosfeer van die historiese gastehuis, saam met die uitsig op die lieflike herinneringstuin voor hulle, laat die gedagtes bedaar en almal maak gereed om te gaan slaap. Môre gaan interessant wees. Appeltjie het belowe dat daar iets opwindends wag.

Toe almal in hul kamers is, doen Appeltjie iets wat sy nie eens in haar tienerjare gedoen het nie. Sy sluip by die deur uit en glip om die hoek tot daar waar die pers bus staan. Sy klim in die bestuur se stoel, vroetel aan ‘n paar knoppe, loer of Google Maps werk, kyk onder die linkerkant en regterkant van die bus. Dan streel sy oor die buitedeur, die bus flits sy ligte vinnig aan en af en Appeltjie sluip terug na haar kamer waar sy in ‘n rustige slaap verval. Haar plan gaan perfek werk.

Die volgende oggend is almal in die tuin toe Appeltjie met ‘n klompie koeverte in haar hand uitkom.

“Reg, almal, staan nader, die dag se avontuur wag.”

Appeltjie is bekend vir haar anderste denke en almal se ore spits. Oë glinster. Om ‘n Goue Vrou te wees is beslis ‘n opwinding.

“Ons gaan vandag ‘n skattejag hou in die Overberg. Onthou julle toe Scot Scott so met die helikopter moes vlieg na plekke en dan rondhardloop om die skat te kry? Ons gaan dit ook vandag doen.”

“En hoe gaan ons dit nogal doen? Sien enigiemand ‘n vliegmasjien hier naby?” Dis Toortsie wat so vrolik die duidelike opmerk.

“Ons pers bus gaan die ding doen. Ek en hy het gisteraand ‘n gesprek gehad na slaaptyd en aangesien hy ‘n Rebusproduk geword het, is enigiets moontlik. Julle moet gou in groepe deel. Ek, Toorts, Aalsie en Seegogga ken die omgewing, so julle moet by een van ons kom staan. Die leier trek ‘n koevert, lees die leidrade en die groep moet probeer om dit te ontsyfer. Die bus sal ons neem na waar ons wil wees.”

In ‘n warrelwind van woorde en opgewondenheid en vinnig stap, deel die Goue Vroue in groepe spring in die bus en die styg solank in die lug op, Google maps reg vir die eerste aanwysings.

Aalsie trek die eerste koevert. Sy lees: tydens laaggety sal jy my ingang kry. bring jou osse en wa, die simfonie betower jou vir ewig hierna. Aalsie giggel. Sy weet presies waar dit is. Positief en Ekmyselff speel met die woorde. laaggety – dit beteken by die see. ingang na iets? dalk ‘n grot? die simfonie kan dalk die geluid van die see wees, maar die osse en wa? Aalsie lig hulle in: Dis op Waenhuiskrans/Arniston. Daar is ‘n grot wat so groot is dat ‘n wa met ‘n span osse daar kan draai. En mens kan net met spring laaggety daar ingaan. Die bus vlieg deur die lug tot op Waenhuiskrans, maar tot almal se teleurstelling is dit hoogwater. Die grot is onbegaanbaar. Die bus maak ‘n wye draai oor die see en luier in die lug voor die grot sodat almal die sig kan bewonder. Die water is woes en die skuim spat oor die rotse. Die mag van die see laat almal verstom. Die bus maak ‘n vinnig draai oor die res van die dorpie, die pikante vissershuisies, die historiese voorfront van die see, die spierwit strande voor dit weer effens binneland toe beweeg.

“Okay julle, ons het nog ‘n lang dag voor. Seegogga, nou beurt.” Seegogga flap haar hand met oë toe om ‘n koevert te trek sonder om bevooroordeeld te wees. Sy maak oop en lees:” waar 2 oseane ontmoet, sal jy die land moet groet. hiervandaan is dit net see tot jy die ysgewelf betree.” Trommeltjie en VirgoC staan by haar. “O dis maklik. Ons moet na die Suidste Punt van Afrika gaan. ” Die bus draai, trap vas teen ‘n wolkie en skiet weg L’Agulhas toe. Daar aangekom, vlieg dit oor die see om die rowwigheid van die oseaan te wys en ‘n voorbeeld van ‘n skip wat daar vergaan het, nog sigbaar is. Daarna maak dit ‘n swierige draai bokant die historiese vuurtoring en gaan land op die parkeerterrein. Appeltjie en Toortsie weier botweg om die trappe op te klim tot bo by die lig. Dis bitter hoog en hoogtevrees is nie ‘n grap nie. Die Goue Vroue stap daarna oor die plank wandelpaadjie tot by die monument, neem foto’s en kyk na die naaldagtige rotse wat al soveel skepe se ondergang was. Die Gees van die Plek skuif oor elkeen – hier is werklik die suidste punt van Afrika en verder suid is die bevrore kontinent Antarktika.

‘n Skril fluit trek almal se aandag. Dis Toortsie. “Kom julle, ek het my koevert, bus toe, ons moet weg wees. vanuit die lug soos ‘n vogel, hou stewig vas, wind in die gesig, laat die panorama jou begogel. Genade Appeltjie, wat is dit?” Christa is die woordeen. “Voëls is in die lug. Wind in die gesig beteken ek roer vorentoe.” Sonell word bleek. “O gaats julle, as ek in die lug aan iets moet vashou, beteken dit ons gaan op ‘n sweerspoor.”

“Nope, maar jy is warm,” laat Appeltjie hoor. Die woorde hardloop. Sweefspoor? Ski’s? Vlerksweef? Zipline! “Het jou, makou, ons gaan die zipline in die Nuweberg Natuurreservaat buite Grabouw doen.” Toorts is nie beïndruk nie. Dis hoog. Al gehoor van hoogtevrees? Toemaar, laat Appeltjie hoor, as jy wil opgooi is daar baie lug daaronder. Die miere sal net bly wees van die ekstra kos. Die kyke wat sy kry van die ander vroue af is nie vol komplimente nie. Maar die bus het sy koördinate en kort voor lank vlieg dit oor die lieflike groen berge met die dennebplantasies en plase vol appelbome. Oral is daar riviere en watervalletjies as gevolg van die onlangse goeie reën. Op Nuweberg land die bus, die vroue word een-vir-een na die zipline toe geneem. Hiervandaan is daar 13 stasies voor hulle tot by die laaste platform. Die Goue Vroue gil en skree sodra hulle die ruimte inval. Na ‘n rukkie verwonder hulle hul aan die natuurskoon van die UNESCO gebied. Dis ‘n adrenaliengevulde groep vroue wat ure later in die bus klim.

“My beurt,” laat Appeltjie hoor. Sy lees: ” oor berge en dale het ek julle geneem. my spore is in klip verewig, vir julle het ek gedien geduldig en gedienstig.” Frannie en Una lyk verdwaas. Wat op die aarde kan dit wees? Die Overbergers weet egter blitsig wat dit is. Voor jy kan sê “klipspoor” begin hulle ‘n vinnige 30 seconds vraag en antwoord. Tot Frannie en Una gelyk uitskree – “die ossewaspore naby Sir Lowry’s Pas. Aan die onderkant van die Gantou pas, laai die bus die vroue af. Appeltjie stap voor. Sy was al daar. Met verwonderig staar die vroue na die gleuwe in die rotse waar die wiele dit uitgeskaaf het. Die ysterhake waaraan toue vasgemaak is om die waens te help trek teen die stylte uit, is ook nog daar. Die enormiteit van wat die eerste burgers moes verduur tot in die 1700s laat almal verwonderd staan. Hier is ‘n stukkie van die land se geskiedenis voor hulle tasbaar en sigbaar.

Die vroue klim terug in die bus. Vanaand slaap hulle in Grabouw in die Houhoek hotel. Toortsie, sal jy ons verder neem op die reis asb?

Switzerland, hier kom ons #2

photo pixabay

Die Goue Vroue is al weer op pad na ‘n nuwe avontuur! Op pad na ‘n troue toe, moet hulle eers ‘n paar stoppe maak. Klik hier en toer saam. Verwag ook sommer die onverwagse.

https://fresh.inlinkz.com/party/7e01efcc06e4463da97c16ec33eb9429

******************************************************************

Die Goue Vroue sit en kyk verbaas na mekaar. Wie sal nou Rebusfontein toe bel as almal hier is?

Dan spring Appeltjie op en storm op die foon af. Net voor dit ophou lui, tel sy dit op, hou dit teen haar oor en singsê: “Hallo, wie is dit wat praat?” Sy wil net lag as sy dink aan hoe haar leerders gaan wonder waarom sy die halfmaanvormige ding teen haar oor en mond hou. Selfone het praat oor ‘n afstand verander.

Dan streel ‘n superseksie gemoduleerde stem oor die lugweë. “Hallo, dis Camilla. As jy die foon antwoord, is jy ook ‘n Towerin.”

“Uhm, ja, my naam is Appeltjie, maar deesdae is ons Goue Vroue. Is jy Camilla, dié Camilla, Kameel se Camilla?”

“Netso. Ek het baie goeie nuus. Ek en Lorenzo gaan trou en ons wil julle uitnooi om almal die dag saam met ons te vier. In Italië, oor 2 weke.”

Italië! Appeltjie vergeet sy het nie ‘n selfoon in haar hand nie en begin hardloop na die ander vroue op die stoep. Met dié ruk sy per ongeluk die draad uit die muur en daar gaan die verbinding ook. O gaats, hoe moet hulle nou weet waar in Italië die troue is?

Chaos bars los op die stoep toe Appeltjie die nuus uitblaker van die opkomende troue. Tipies vrou is dit net, wat gaan ek aantrek? Is my hare nog reg geknip? Moet ons ‘n present saamneem? Ek wonder hoe lyk die ring? Het sy al ‘n kombuispartytjie gehad? Skoene, handsakke en naels word bespreek.

Dan staan Appeltjie vas: “luister julle, ek was nog nooit oorsee nie. Nog nie eens buite ons land se grense nie. Ek sal darem die geleentheid wil gebruik om iets van Europa te sien. Julle was al almal daar en weet seker van ‘n paar plekke om my te wys. Ek wil bitter graag gaan toboggan in Switserland se sneeu en ek moet ‘n draai maak by Venesië vir ‘n kantrok.”

Virgo kry almal tot bedaring en begin reelings tref. Almal moet binne ‘n uur by die VVVT wees. Die VirusVlugtendeVlieëndeTent gaan weer ingespan word. Terwyl die vroue almal spring om hul allernodigste in te pak, skud die VVVT die stof uit sy seile, sorg dat die kabinette gelaai is met eet en drinkgoed en pof die kussings op sodat sy kosbare Goue Vroue gemaklik kan sit.

Kort voor lank vryf Toortsie die goue muntstuk op die koningin se kop en daar trek die VVVT, oor Afrika, rigting Switserland. Appeltjie staar na buite. Die Skeurvallei, die Serengeti, die magtige Zambezi, die Sahara woestyn. Wat ‘n kontinent van uiterstes is dit nie.

Sy dink nog aan die teenstellings, toe vlieg hulle oor die blou Middellandse See tot by Heidie se berge in Switserland. Die Goue Vroue haal almal hul sneeuklere uit die kaste, trek ski’s aan hul voete en klim uit. Die koue lug is tegelykertyd verfrissend maar ook brandend koud.

Christa, Sonell, San en Kameel besluit hulle pak die hellings op lang ski’s aan. Appeltjie, Trommeltjie, Una en Virgo mik vir die toboggans. Seegogga, Aalsie, Toortsie en Woordnoot kry hulle sit op die hysbakke wat hulle na ‘n hoër helling toe neem. Frannie, Ekmyself en Ora gaan soek ‘n skaatsring waar hulle saam met die ander in die rondte gaan ski. Hier kom ‘n lekker middag. Die eerste rit op die tobogan af ondertoe is net te gou verby. Appeltjie gryp die rand vas en soos ‘n wafferse kampioen, een hand in die lug, gly sy teen die rand af, die ander kort op haar hakke. Met wange rooi gebrand van die koue, al laggende draai hulle om en stap weer met die paadjie terug boontoe. Ver bokant hulle land Toortsie se groep op die helling en staan reg. Met die wegtrekslag hoor mens net vir Toortsie juigend roep:”Jodelêhi jodelêhi jodelêhihoooooooo”. Al gehoor van ‘n suiwer stem wat ‘n glas kan laat bars? Onheilspellend stadig begin daar ‘n walletjie sneeu agter Toorts beweeg. En voor iemand nog kan waarsku, begin die wal sneeu teen die helling afgly, reg op die dames met die tobogans af. Mense gil en skreeu en probeer die aandag trek, maar die 4 Goue Vroue op hul tobagans vermoed niks nie, sien net mense wat hulself geniet.

Tot ‘n wal sneeu hulle van agteraf tref. Appeltjie vlieg van haar toboggan af, reg op Virgo se rug. Dié skiet haar arms uit om haar balans te hou en stamp vir Una van haar toboggan af. Trommeltjie se toboggan kry ‘n skoot sneeu van die kant af en sy word skuins uit geslinger. Monde en neuse vol sneeu later, en wat voel soos ‘n leeftyd se gil en bollemakiesie, kom die sneeuwal tot stilstand.

Hoe gaan hulle hier uitkom. Toortsie, help asb.

Dawie kry ‘n chip

smart

Dawie is nou 1 jaar oud.  Hy voel groot en sterk.  Hy het ‘n groot genoeg tuin waar hy kan hardloop en gate grawe.  Maar soos enige kind, wil hy graag wees daar waar Menspappa en Mensmamma sê hy nie mag hardloop nie.  Dis aan die voorkant van die huis waar die straat loop.  Dis juis so ‘n interessante plek.  Mense en karre en honde beweeg daar op en af.  Soms ‘n trollie met iemand wat dit stoot ook.

Dawie het intussen ook sprinkane ontdek.  Hulle het groot vlerke en sterk bene wat kan skop, maar hulle is nie vinnig genoeg om van hom af weg te kom nie.  Hy kan baie vinnig hardloop.  En goed mik met sy bekkie.  Hy vang nooit ‘n stukkie wors mis as Menspappa dit vir hom gooi nie.

Vandag is sy gelukkige dag.  Menspappa het groot sakke met goed daarin gaan haal vir sy watertuin.  Dawie sit soet op die trappie voor die garage en kyk wat Menspappa doen.  Die volgende oomblik vlieg daar ‘n besonder groot sprinkaan voor hom verby.  ‘n Groene.  Hulle ruik nie so sleg soos die rooies nie.  Dawie spring op en hardloop agter die sprinkaan aan.  Die sprinkaan kruip weg agter die sak naaste aan die straat.  Dawie spring.  Die sprinkaan vlieg op en gaan skuil in die waterslootjie.  Dawie sluip agterna en vang die sprinkaan onkant.  Dis vet pret.  Hy los die sprinkaan en die kaan hop ‘n ent verder.  Voor Dawie hom kom kry, is hy en die sprinkaan om die hoek onder in die pad. 

Die volgende oomblik kom daar ‘n kar om die hoek.  Dawie steek vas.  Die sprinkaan gebruik die geleentheid om onderdeur die kar te hop, sy vlerke oop te maak en al hinke pinke weg te vlieg. Die motor stop langs Dawie.  ‘n Mensvrou maak die deur oop.  “Ag foei tog, my arme hondjie.  Het jy weggeraak?  Waar is jou mense?  Kom, ek help jou soek.”  Dawie trap vas en hy begin bewe.  Hy hou nie van karry nie.  Dit laat sy magie naar voel .  Hy trek sy stertjie onder sy lyfie in en begin terugbeweeg.  Menspappa gaan nie hou daarvan as hy  by vreemde mense in die kar klim nie.  Maar die Mensvrou klim uit, tel hom op en troetel hom.  “Toemaar Ounooi se mooi hondjie, jy hoef nie bang te wees nie.  Ek sal mooi kyk na jou.  Ou man, ry asb na die veearts toe.  Ons kan hom daar los.”

Die kar trek weg.  Dawie tjank saggies in sy keel.  Hy is bitter bang.  ‘n Klein rukkie later stop die kar voor ‘n winkel met diereprente in die venster.  ‘n Vriendelike Mensvrou vat hom aan en druk hom saggies teen haar lyf vas.  Sy waai ‘n blink metaalboksie oor hom en sê:  “Ag nee, nog ‘n hondjie sonder ‘n chip.  Sy baas is nou seker al rasend van bekommernis.”   Sy neem hom na ‘n vertrek waar ander katte en honde en selfs ‘n haas in hokkies sit.  Dawie skop vas en tjank van bangheid.  Hy wil nie hier bly nie.   “Toemaar, liefiehond, toemaar,” troos die Mensvrou, “ek is seker jou mense sal jou soek en kom haal.”

Na wat soos ‘n leeftyd voel, hoor Dawie meteens ‘n wonderlike geliefde stem. “Dawie, Dawie!”  Dis mensmamma se stem.  Dan kom die Mensvrou veearts die kamer binne, haal hom uit die hokkie uit en neem hom na waar hy vir Mensmamma sien.  Hy spring in haar arms in, lek haar gesig, swaai sy stertjie en tjank saggies.  Mensmamma druk hom warm teen haar vas.  “Dawie!  O, ek is bly om jou te sien.  Ek en Pappa is rasend van bekommernis.  Pappa ry die hele dorp vol met sy fiets om jou te soek. Wat het gebeur?”  Dawie  spring hy uit haar arms en kyk of hy nie vir Menspappa sien nie.   Teleurgesteld draai hy om en gaan kruip weer vas teen Mensmamma.

 “Hoe het jy geweet Dawie is hier?  So terloops, dis ‘n vreeslike mooi naam vir ‘n hondjie,” praat Mensvrou veearts. 

“Ek het ‘n kennisgewing op die buurtwaggroep geplaas en 15 minute later het iemand geantwoord.  Dis seker die vrou wat hom opgetel het.  Ons wonder nou nog hoe hy so vinnig kon wegglip. Hoeveel kos ‘n chip?  Ek dink dis tyd daarvoor.” 

Voor Dawie kan wonder wat ‘n chip is, voel hy hoe die veearts sy nekvel vat en iets daar indruk.  Dis klein bietjie seer en hy kerm.  Maar dis vinnig verby.  “So ja, nou is hy gechip.  En ingetik op die stelsel.  As hy weer uitkom, sal ons gou weet vir wie om te bel,” praat die veearts. Heelpad op pad huis toe, sit Dawie op Mensmamma se skoot.  Die ontsteltenis van die dag sit nog hoog in sy keel en sy hele lyfie bewe.  Miskien moet hy maar in die toekoms die sprinkane uitlos.

Aerobatics in die ruimte

Ons is ‘n groep vroue, bloggers, en tussen ons klompie het ‘n dorp ontstaan, Rebusfontein. Iewers in Suid-Afrika. Iewers in ons lieflike land.
Hierdie hoofstuk sluit by ‘n menigte voriges aan. Jy sal dalk frons, jy sal dalk wonder. Ja, Rebus bestaan. Vir ons, en dalk vir jou.
Rebus is ons wegloopplek, en soms ons wegkruipplek. Maar feit is, Rebus is ONS s’n.
As jy ooit lus is om deel te word, om deel te neem, sê net, en jou droom sal bewaarheid word.

Volg die storie deur op HIERDIE SKAKEL te kliek.

*****************************************************************

image Mavrx

Die Goue Vroue staar geskok na die monsteragtige wese voor hulle in die ruimte. Hy is so groot dat hy die sterre verduister. Vreemde spoeg vloei by sy mond uit. Agter hom dobber die uitmekaargeskeurde wrak van ‘n ruimteskip. San stamp aan Trommeltjies. Uit die hoek van haar oog sien sy nog ander wrakke ronddobber. Stukke van die verskeurde rompe fladder soos lap in die ruimte rond. Christa en Ekmyself volg hulle verbaasde gesigte. “O, genade, wat het met hulle gebeur?” fluister Trommeltjies verstom.

“Uhmmmmm, Goue Vroue, ek het al genoem van die Empty Quater?” vra Silver.

“Die wat?” kry Frannie dit uit. “Hoekom het jy nie vroeër gepraat nie? Dan kon ons mos ‘n ander rigting ingeslaan het.”

Silver wil homself nog verdedig, maar net toe kry Appeltjie haar asem onder beheer waar sy voor die beheerpaneel sit. “Julle, hou vas, ons moet hier weg. NOU!” praat sy ferm in haar juffrou stem. (In haar vorige lewe het sy maklik 160 7,8,9-jariges daarmee tot stilstand gebring.)

Elke Goue Vrou skarrel om vashouplek te kry. ‘n Druppel van die ruimtemonserspoeg begin na die GVVT toe sweef. Dan beveel Appeltjie: ” Sonell, jy hou net jou vinger op die geel knoppie daar links. As ek sê druk, dan druk jy. Hou vas almal, hier gaat ons!”

Appeltjie gryp die stuurstang vas soos ‘n wafferse vegvliegtuigloods. Sy stoot dit vorentoe en die GVVT skiet weg. Dan pluk sy die stang na links, die GVVT mis die spoegdraad rakelings en met ‘n volgende beweging, skiet die GVVT regsom, verby een tentakel tot onder die ruimtemonster se keelgedeelte. “NOU Sonell!” Sonel se vinger druk vinnig. ‘n Rooi laserstraal skiet uit die bopunt van die GVVT. Dit tref die ruimtemonster op ‘n sagte deel van sy keel en ruk ‘n groot gat daarin. Voor die giftige vloeistof wat daar uitspuit op die GVVT kan val, swenk Appeltjie linksom en vorentoe.

In die kajuit val die Goue Vroue nou rond en bont. Hulle hande kon nie styf genoeg vashou nie. Una en Seegogga gryp mekaar vas in ‘n verbete poging om hul rondomtalie te stop. Hulle gesamentlike gewig laat bons hulle tot op die beheerpaneel. Hulle skiet weg en dan kry hulle ‘n handvatsel beet aan die kant waar hulle genadiglik tot stilstand kom.

Toortsie klou aan haar vashouplek, oë styf toe terwyl sy saggies prewel en sing in ‘n poging om haar angs onder beheer te bring. Langs haar uiter Virgo woorde wat mens nie wil herhaal nie. “Appeltjie, wat vang jy aan!?” gil sy. (teks gesensor)

Appeltjie konsentreer, meet met die oog, wag haar kans af en swenk weer. Dit lyk behoorlik of die GVVT ‘n bollemakiesie wil slaan. Aalsie moet sluk, want die naar styg in haar keel op. Rakelings mis een van die ruimtemonster se arms die tuig. Appeltjie pluk die tuig boontoe, doen ‘n 360 rol en die volgende oomblik is hulle bo-op die monster, op sy blinde kol. “Sonell, druk!” Sonell druk die knoppie weer en nog ‘n laserstraal skiet af na die monster toe. Hierdie keer tref dit die sensitiewe plek waar die brein die res van die lyf ontmoet. Die monster se nek ontplof in ‘n mengsel van vloeistof, breinmateriaal en lyfstukke. Die ding begin fladder, sy pote ruk en pluk en dan begin dit val. Of sweef. Of wegdryf. Hoe noem mens dit in die ruimte waar goed eintlik gewigloos is?

Appeltjie bring die GVVT tot stilstand. Positief kom versigtig nader en vryf Appeltjie en Sonell se skouer. “Dankie julle. Sjoe, dit was amper!” Die Goue Vroue beweeg na die tuig se vensters en staar uit na buite. In die lug rondom hulle sien hulle nou ook die klomp wrakke raak. Almal is uitmekaar geskeur. Agter die wrakke raak die ruimtelug sag rooi en bruin. Iets roer in die middel.

“Uhm, dames, voor julle sien julle die Empty Quarter,” begin Silver praat. “Dit word so genoem omdat niks hier oorleef behalwe daardie monsters nie. Hulle is onoorwinbaar. Maar hierdie monster wat julle vermorsel het, is net die hekwag. Noudat hy dood is, gaan die soldate uitkom. Ek het hulle eenkeer gesien toe ek saam met die Zeniane patrollie gedoen het. Hulle het toe juis ‘n ruimteskip aangeval. As julle gedink het hierdie monster is groot, wag tot julle die soldate sien. Ek stel voor ons kom vinnig hier weg.”

Appeltjie laat nie op haar wag nie. Sy draai die GVVT om en begin terugbeweeg.

“Appeltjie,” vra Woordnoot. “Waar het jy so leer vlieg?”

“Waar ek grootgeword het, was daar ‘n lugmagbasis vir vegvliegtuie,” antwoord Appeltjie, terwyl sy die ruimte dophou vir onheilhede. “As vegvliegtuie baklei, noem ‘n mens dit “dog-fighting. Met die lugskoue het hulle baie dog-fights gehou. Ek het dit nageboots. Goed om te sien dit werk in die regte lewe.”

Woordnoot sluk. “So jy het iets nageboots en toe werk dit. Sjoe, my swak hart. Dames, kom ons gaan huis toe, wat sê julle?”

As danse kan praat…

Ons is ‘n groep vroue, bloggers, en tussen ons klompie het ‘n dorp ontstaan, Rebusfontein. Iewers in Suid-Afrika. Iewers in ons lieflike land.
Hierdie hoofstuk sluit by ‘n menigte voriges aan. Jy sal dalk frons, jy sal dalk wonder. Ja, Rebus bestaan. Vir ons, en dalk vir jou.
Rebus is ons wegloop-plek, en soms ons wegkruipplek. Maar feite is, Rebus is ONS s’n.
As jy ooit lus is om deel te word, om deel te neem, sê net, en jou droom sal bewaarheid word.

Die Goue Vroue gaan die Ruimte ontgin! Maar nie net die Goue Vroue nie, enige een wat graag deel wil wees van hierdie ervaring, mag saamskryf! Laat weet net vir een van ons en ons sal jou graag verwelkom. Nuwe mense bring altyd nuwe idees, nuwe entoesiasme, nuwe gees. Ons skryf in geen spesifieke volgorde nie, maar soos wat elkeen van ons aandui dat sy graag volgende wil skryf. Vier dae word toegelaat voor ‘n volgende persoon haar storie plaas sodat almal genoeg tyd het om dit te kan lees. Dit sal goed wees as ons stories by mekaar kan aansluit. Komaan dames, kom ons kyk wat die ruimte ons bied. The sky is NOT the limit! Veral nie vir die Goue Vroue nie!Volg die storie deur op HIERDIE SKAKEL te kliek.

****************************************************

Una, Woordnoot en Toortsie staan stomverskrik en kyk hoe die aardige ruimtewesens wat nou net nog buiteruimtelik gestaan en dans het, nou na hulle staar. En dan ‘n tree nader staan. En nog een. En nog een. Una vroetel uit benoudheid aan haar gespe en druk per ongeluk aan die knoppie. Meteens verskyn daar ‘n verblindende beskermende ligstraal om hulle. Dit lyk of hulle in ‘n koepel staan. Die wesens gaan staan botstil.

Dan kom die groene nader. Versigtig. Hy raak met een lang vingeragtige ledemaat aan die koepel en ruk sy hand vinnig terug. Sou dit hom brand? Of skok? Versigtig raak Toortsie ook aan die koepel. Nee, dit het so ‘n effense plastiekagtige gevoel en dit gee effens mee. Die groene kyk. Dan roer hy sy lyf effens. Skiet ‘n handagtige ledemaat uit en wikkel sy voet liggies. Una, die voordanser in die groep, kyk belangstellend na die wese.

“Haai julle, ek wonder of dit iets beteken. Ek gaan hom na-aap,” sê Una heldhaftig. Sy roer haar lyf, skiet haar arm in die lug en wikkel haar voet. Alles met ‘n bietjie meer entoesiasme as die wese.

En ‘n wonderbaarlike iets gebeur. Die groen mannetjie wikkel en roer en buig en knoop homself amper in ‘n ingewikkelde danspatroon. Dan gaan staan hy stil en kyk na Una.

“Unatjie, jy het die ding betower,” sê Woordnoot bewerig.

“O hel, ja. Dit het ek nie verwag nie,” antwoord Una verbaas.

“Wel, jy het iets begin, jy sal daarmee moet volhou,” voeg Toortsie by. “Ek wens net ek het geweet wat dit alles beteken.”

Intussen raak die wese ongeduldig. Hy herhaal die patroon weer, hierdie keer met ‘n bietjie meer sensualiteit ingebou. Die heeltyd hou hy Una stip dop.

“Una, wat as die wese dink jy stel belang?” kerm Woordnoot. “Ek wil nie in nog ‘n ander iets ook verander nie. Een keer was genoeg.”

“Dink jy ons selfoon gaan werk? Dalk kan ons verstaan wat hulle probeer sê, ” wonder Una benoud.

“Nope, dit stuur boodskappe aarde toe. En ek dink nie dit kan danse in woorde vertaal nie,” antwoord Woordnoot mismoedig. “Ek dink nie ons het tyd om te eksperimenteer nie.”

Una dink ‘n bietjie. Dan, baie effens, herhaal sy die bewegings, net so liggies, amper onbelangstellend. Al die wesens roer meteens. Hulle spring op en af. Bollemakiesie. Pluk hulle lywe in patrone wat rasiedansers by rugbywedstryde sal beny.

En dan kom hulle nader, vorm ‘n sirkel om die ligstraalkoepel en begin dreunsinggeluide maak.

Die koepel begin bewe.

Dan sê Toortsie in ‘n klein stemmetjie: “Ek wonder waar is die GVVP. Dink julle die ander weet waarheen ons verdwyn het? Ek hoop die antenna op ons koppe werk. Ek dink dis nou die tyd vir hulle om op te daag. As die koepel nie gaan hou nie, wonder ek of enige van ons wapens hier gaan werk. “

Aalsie, waar is julle met die GVVP? Sal jy asb voortgaan?

MAANDAG = WASDAG: “klein” kinderliedjies

Scrapy skryf oof liedjies in haar verlede.  Ek het grootgeword met musiek in ons huis.  Ou 75 plate, nuwer langspeelplate en klaviermusiek.  Voorheen het ek al geskryf dat ek eers werklik in standerd 4, huidige graad 6 met popmusiek kennis gemaak het.  Tot dan was die grotendeels klassieke musiek.    Ek onthou veral die Halleluja liedere.  Sommige het ‘n groot indruk gemaak op my.  Strome van seën draal nou deur my kop as dit reën of as ek mismoedig voel en iets soek om aan vas te hou.  Langs die heuweltoppe kom daar blye môregloed.  Op die werk het my pa se ploeg gestaan. Ek sien nog voor my geestesoog hoe ek 2 stokke het en die klanke van die lied op die ysterploeg uitslaan.  Wat ‘n vriend het ons in Jesus  het erg op my senuwees gewerk omdat die tannie op die orrel dit erg getrek het en dan trek van die oumense dit nog meer.   My ouma het altyd die volgende gesê as sy verstom was:  Hygend hert der jagt ontkomen.  Tot ek later uitgevind het dis die ou Hollandse woorde vir Soos ‘n wildsbok wat smag na water.  So kan ek my pad werk deur Halleluja liedere.

My ma het gesê as dit my beurt is om die orrel te speel  op Sondag, moet ek ‘n paar Halleluja’s inwerk in my tussenspel.  Die ou mense hou daarvan. 

Dan praat ek nie eens van die FAK kinderliedjies nie.  Eendjies, eendjies daar in ‘n ry;   Hansie slim;   Bobbejaan klim die berg.  So kan ek aangaan.  Daarom was dit vir my vreemd toe ek begin klas gee vir kinders wat uit ‘n ander kultuur kom as ek, dat hulle dit nie ken nie.  Ek moes gou my deuntjie verander van:  ken julle dit regtig nie?   na watter liedjies ken julle?  

Vandag begin my kleinkind van 14 maande haar lyfie swaai as daar musiek is.  Goed geteel van albei ouma’s, mamma en pappa se kant af.

In haar skoene

Mens moenie oordeel of veroordeel voor mens nie in iemand se skoene gestaan het nie.  Mens kan nie vir iemand sê ek verstaan hoe jy voel voor jy nie in dieselfde situasie was nie. Daarom kan ek nou sê ek verstaan hoe die kollega met depressie moet voel, elke dag van haar lewe.  Want ek het in haar skoene gestaan.  Covid het my hormone deurmekaar gekrap.  Ek huil, is bewerig, kan nie slaap nie.  Die dokter sê ek ly aan Covid angstigheid.  Die ondersteuning van vriende help.  Ek  het ‘n liefdevolle man en wonderlike dogter.  Maar die kruie en ondersteuning help nie.  My gat raak dieper en ek verloor myself.  In die winkel raak die mense rondom my soos ‘n drukgang wat my longe toedruk en ek ‘n paniekaanval kry. ‘n Doodgewone besluit voel soos die wegtekening van my erfporsie.  ‘n Nuwe sisteem (wat my forte is) lê voor my soos Mount Everest.  My werk se verantwoordelikhede raak te veel. Die kinders in my klas voel soos my kinders en ek voel ek vaal hulle as hulle werk nie kan baasraak nie.  Ek wil nie meer skooltoe gaan nie.   Ek raak wantrouïg teenoor ‘n kollega, beskuldig haar van agterafwees. Totaal sonder gronde, onrealisties.  Ek weet God is daar, maar Hy voel nie by my nie.  My joy in die lewe is weg. 

Slegs in my tuin, tussen my plante, voel ek lewendig en asof die lewe die moeite werd is.

Daarom strompel ek by my dokter in.  In trane.  Bewerig.  Sielkundige toe, beveel hy.  Dis haar afdeling en sy sal medikasie aanbeveel nadat sy ‘n diagnose gemaak het.

En ek gaan na haar toe.  Baie gou diagnoseer sy ‘n wanbalans in serotonin, die goedvoelhormoon, veroorsaak deur my erge aanval van covid verlede jaar.  Maar sy krap ook verder terug en dieper in my lewe in.  Kom terug volgende week, sê sy na ‘n uur.  Ek gaan terug en later weer terug. 

My medikasie skop in en 3 weke later staan ek die oggend op, wonder ek hoe ek vandag my kleintjies kan help met ‘n nuwe begrip.  En ek sê dankie Here vir ‘n nuutword in my lewe.  Dankie dat ek weer my joy terug het. Dankie dat U daar was toe ek U wou vashou, maar u nie kon voel nie.

En ek sê dankie vir die begrip wat ek nou het vir my kollega.  Ek het in haar skoene gestaan.