my photos 16 May

L and I went for a walk in town. This single mushroom stood next to a grassy plant. I could not get underneath it myself to take a photo, so I just pushed my cellphone underneath, moved it around and clicked. The second shot is what I saw afterwards.

this beautiful stone hedge was just on the left side.

earlier on we passed this wild prickly pear with it’s gorgeous yellow flowers. The fruit apparently is not as edible as the cultured prickly pears.

Before I started photography, I never would have noticed this rusty old gate. Or rather, I would have seen it, but not thought about the visual possibilities.

So Marsha, WQWWC although it is not Wednesday, at the end, here is my quote about beauty:

Photo challenge 15 May

Here is my entry for Jude’s, Travel Word Blog, Life in Colour Challenge with the topic of Purple. 

This is my entry for Debbie’s Six Word Saturday: Blue Crane trying to impress her. The Blue Crane is the national bird of South Africa.

My entry for Cee’s FOTD.

a little bulb wild flower.

This is my entry for Jez’s Water Water Everywhere. This is taken of the Riviersonderend river in flood after the recent storms. The camping terrain on the banks of the river was completely flooded and the deck washed away.

Little garden

This is my entry for Lens-Artists Challenge #147 with the content of Gardens.

I grew up on a farm with a sprawling garden. Later in my first house, I had a sprawling garden too. Dug and planted and watered everything myself. Then I moved to a flat where gardening is not allowed. So I kept a few succulents outside my front door. Now my fiance and I have bought a lovely house where I have decided to make only a succulent garden in pots. And every pot will be its own little garden. Bliss.

photo challenge 12 May

My entry for Cee’s FOTD. gloriously stately arum lilies. 3 in a row

My entry for citysonnet’s challenge: colours and letters: start with the letter s strelitzia

This is my entry for Catherine Arcolio: leaf and twig. This fynbosch plant is also indigenous to South Africa. The leaves at the top forms the “flower”. Just notice all the twigs around this.

and also my entry for Cee’s CMMC midweek madness challenge: macro

unfurling

and before:

Dawie speel

Dawie sit lekker in die waai van die stoel, styf teen Menspappa se warm lyf. Menspappa het nou net met hom gepraat. “Dawie, jy is darem nou net te erg. Hondjies eet nie neute nie. Jy het nog niks van jou eie pilletjies geëet nie en jy het nou net ‘n been gehad.”

Dawie dink terug aan die been van netnou. Menspappa het lekker gebraai. Terwyl hy en Mensmamma by hulle dektafel sit en eet, het Menspappa vir hom skelmpies ‘n happie vleis gevoer. Hy wat Dawie is, het eers op sy agterbeentjies rondgedans en gehoop hulle sien raak hoe lus is hy. Daarna het hy regop teen Menspappa se been gestaan. Dit werk elke keer. Tot Mensmamma hom sien. Dawie, af! is al wat sy sê. Hy gaan sit maar liewer. Mensmamma praat nie twee keer nie.

Vanoggend het hy eers weer ‘n lekker lang slapie gevang in die sonkol van die kamer. Die bed is lekker sag, maar hy verkies tog die vloer. Dit lê net soveel lekkerder.

Daarna het hy gaan speelgoed kies. Eers het hy met die klerehanger gespeel. Hy ruk en pluk dit rond. Dan hardloop hy ‘n sirkel deur die sit- en eetkamer. Hy grom gemaak kwaad en trap dit vas met sy voorpootjie. Tot dit nie meer pret is nie.

Dan gaan soek hy sy tou. Hy storm daarmee in sy bek na Menspappa toe en gaan staan teen sy been. Sy wakker ogies sê: trek die tou. Toe Menspappa nie oplet nie, gee hy ‘n sagte binnenskeelse “Moefff!” Menspappa kyk op. “Ag nee Dawie. Al weer die tou. Is jy nog nie moeg hiervoor nie? ” Maar tog vat hy die tou en trek dit. Dawie trap vas en lê agtertoe soos hy terugtrek. Vorentoe en agtertoe gaan hulle twee. Sy ogies blink van lekkerkry. Dan gee Menspappa ‘n ekstra harde trek en die tou glip uit sy bekkie uit. Menspappa gooi die tou ver. Dawie draai om en onmiddellik op volstoom storm hy agter die tou aan, spring op die bank, agter oor die leuning en gryp die tou teen die muur. Draai om, hardloop dat sy haartjies agtertoe waai, terug na Menspappa toe om die speletjie voort te sit, maar hy is nie meer daar nie.

Dawie los die tou op die vloer. Hy gaan soek sy oranje bal in die speelgoedbak. Hy gooi dit in die lug met ‘n swaaibeweging van sy koppie. Die bal hop en beland op die bank. Dawie spring agterna. Hy druk die bal met sy neusie in die hoek vas, krap dit dan met sy pootjie los en dan byt hy dit weer in sy bekkie vas. Hy gooi die bal weer en toe rol dit onder die bank in. Daar kan hy dit nie bykom nie.

Skielik is hy honger. Hy draf kombuis toe om van sy korrels te eet. Dis tog ook lekker. Nou is sy magie vol en sy ogies wil toeval. Hy gaan maak hom weer tuis saam met Menspappa op die groot stoel, maak sy ogies toe en raak aan die slaap.

Wat ‘n lekker hondelewe.

Maandag=Wasdag 11: Vrywillige naastehulp

Scrapydo plaas hierdie uitdaging.

Naastehulp is iets wat ek by my ma en pa gesien het. Dis maar net wat hulle gedoen het vir solank as wat ek kan onthou. Ek het dit voortgesit en my dogter, sien ek nou, het dit ook al gedoen.

Om te help waar jy kan bring net bevrediging. My ouers het my en my babadogtertjie vir 18 jaar verniet in ‘n huis laat bly. Ek het vleis gekry, ‘n kar toe ek uit myne bedrieg is. So ek het aanvanklik slegs tyd gehad om te gee.

Tydens een van die vloede in die Bredasdorp omgewing, is die werkers van die ouetehuis afgesny van hul werk. Ek het net oorkant die tehuis gebly. Daarom besluit ons twee ons gaan daar help. My dogter het ook ‘n maat of twee gelui wat kon kom help. Ons het in die kombuis aartappels en wortels geskil. Van die ander meisies het gaan help kos uitdeel en later ook verswakte inwoners gevoer. Ek kon ook my tannie wat in die tehuis was, en haar kinders was ver, dorp toe neem. Sy wou nie saam met die bussie ry nie want hulle wou nie na die plekke toe gaan waar sy wou wees nie. Dus het ek 1 oggend in ‘n maand vir haar gaan haal en haar geneem na waar sy wou wees. Al was dit na die skoenwinkel waar sy gaan skoene aanpas het, al kon sy dit nie koopnie. Vir haar was dit die vryheid om te besluit waar sy wou wees en wat sy wou doen.

Ek staan in die apteek op Bredasdorp (jare gelede). Daar staan ‘n jong vrou by haar ouma. Ouma se bene is vol spatare en sy praat swak. Dis warm. Ek hoor sy sê: Ouma, kom ons moet begin stap, die taxi kom nou-nou. Ek bied aan om hulle taxi staanplek toe te ry. Toe ons daar kom, sien ek die bankie is afgebreek en geen taxi is in sig nie. Nee, sê die jongmeisie. Die taxi kom sodra die taxi kom. Enige tyd. Ek besluit ouma kan nie so lank staan nie. Kan ek julle huis toe neem? Daar is trane in die jongvrou se oë. Ek neem hulle weg. Kilometers ver na die informele woongebied. Die straatjie is van grond en vol gate, maar voor ‘n netjiese opslaanhuisie met skoon mure en ‘n lieflike tuintjie laai ek hulle af. Hier is liefde en sorg sigbaar. My hart het oorgeloop vir lank.

Dis eers toe ek my volwaardige salaris verdien het, kon ek ander finansieel help. Ek het maandeliks bygedra tot ‘n behoeftige meisie se leefonkoste tot haar beurs deurgekom het. Ek en my sussie het my broerskind gedra vir 2 jaar tot haar beurs deurgekom het. As ek klere het wat moet uitgehaal word, gaan dit opgevou na een van ons skool se werkers. Tans dra ek en my geliefde ‘n ou man finansieel tot sy pensioen deurkom. Maar dis in die vorm van tuinwerk. Hy is eintlik nie meer sterk nie, maar bietjie ronddra, bietjie vee, bietjie wegdra, bietjie onkruid uittrek, karre was beteken hy kry een keer ‘n week ontbyt, middagete en aandete. En rookgoed (maar dis nie ek nie).

Elke keer as ek my kind kan help, dan dink ek aan my ouers wat my gehelp het tot ek weer op my voete kan kom. Die wiel het sy volle sirkel geloop en weer begin draai.

ABBA partytjie

Ons is ‘n groep vroue, bloggers, en tussen ons klompie het ‘n dorp ontstaan, Rebusfontein. Iewers in Suid-Afrika. Iewers in ons lieflike land.
Hierdie hoofstuk sluit by ‘n menigte voriges aan. Jy sal dalk frons, jy sal dalk wonder. Ja, Rebus bestaan. Vir ons, en dalk vir jou.
Rebus is ons wegloop-plek, en soms ons wegkruipplek. Maar feite is, Rebus is ONS s’n.
As jy ooit lus is om deel te word, om deel te neem, sê net, en jou droom sal bewaarheid word.Volg skakel https://fresh.inlinkz.com/party/7978d243e406473ca23727d75a9a2a46 om by die Inlinksblad te kom waar al die stories in hierdie reeks gelys word.

**********************************************************************************************************

Dis die Abba partytjie en Toortsie het besluit, basta met die lyndanse. Sommige kan dans, ander nie. Laat elkeen doen wat hulle wil. Die Goue Vroue laat waai met hul eie styl. Joligheid is nie die woord nie. Die verhoog buite Toortsie se huis lewe behoorlik met ligte wat swaai en rook wat inpomp. Dikhak skoene klop-klop-klop. Bellbottoms swaai. Lang blonde pruikhare skud heen en weer. Die musiek klop deur die nag. Rebusfontein lééf behoorlik.

Die kareoke masjien word intussen nadergesleep. Hier moet gesing word ook. Dans en sing moet die deelnemers behoorlik honger maak want die etery lê ook nog voor.

Dan glip Appeltjie weg. Haar feetjie Faye het iets in haar oor gefluister. ‘n Briljante plan. Van die verhoog af, onder die bome, sit al die magiese en dierebewoners van Rebusfontein die Goue Vroue se lawwigheid en gadeslaan. Danie en Blommetjie het hulle gaan haal om te kom kyk. Maar hieraan is hulle gewoond. Niemand is soos die Goue Vroue nie.

Appeltjie glip haar diksoolskoene af en sluip om die diere. Fayetjie was reg. Daar, agter hulle almal , staan ‘n klein liggewig helikoptertjie. Die enigste insittende is: Pierce Brosnan. Hy glimlag sy 007 glimlag. Appeltjie klim in die helikopter (in Rebusfontein kan mens sulke dinge doen). Sy kry die musiek van “ABBA Arrival” gereed. Dan laat styg sy die kopter op , mik in die rigting van die verhoog.

Op daardie oomblik basuin die groep vroue luidkeels uit: there was something in the air that night, the stars so bright, Fernandoooooooo!!!!. Appeltjie slaan die helder soeklig aan, huiwer met die kopter in die lig vir ‘n oomblik en sak dan liggies neer op die gras. Pierce Brosnan klim uit en die Goue Vroue raak histeries. Daar was sowaar something in the air – ‘n helikopter met een van die aantreklikste mans in die bekende heelal. Die rookmasjien blaas op daardie oomblik ‘n bol rook en dit lyk of hy in ‘n waas die verhoog opstap. Appeltjie wou nog “Arrival” speel, maar besluit daarteen. Nou gaan hierdie rustige musiek wat opwerk na ‘n crescendo beslis nie werk nie. Sy sal maar later in haar huisie weer hierna luister.

As Christa nie saamskryf nie, moet tannie Frannie die storie verder neem?

_{foto: geleen by google}

Photo challenges 10 May

I know I’m late, but I still want to enter the following for Cee’s CFFC fake/real. I found some lovely ones. first, my little dog Dawie and the stone dog found in my garden

Then I found these bicycles in a tralice around a balcony. L had to pose his e-bike for me.

Guess which is the fake butterbly? The poor real butterfly on the right, was exhausted. one feeler already gone and the wings tattered. But it was still alive when I photographed it.

L and I went for a drive to look at the rain damage. On the way we encounterd some stormy clouds. I kept my phone outside the window and just clicked. Found some wonderful scenes. Just outside Botriver near my hometown Grabouw. I enter this for Hammad’s Weekend skies.

photo challenge 9 May

My FOTD for Cee:

canna

My entry for citysonnet’s colours and letters: yellow Dandelion

This is my entry for Hammad’s weekend sky

Here is my entry for Marsha’s WQWWC#23: adding a quote to my photo. This is not Wednesday, but still, here it comes:

Do not focus on the details so much that you miss the bigger beauty.

And this is how the mist was falling over the mountains in the Eastern Cape, South Africa. Taken whilst driving home.

Bronwen

Ek moet skryf oor Bronwen. Sy bly in my gedagtes.

In die hospitaal vir die skoueroperasie, word ek alleen in my kamer wakker. Teater toe, operasie gedoen en toe terug kamer toe. In die kamer is die gordyn rondom die ander bed toegetrek. Maar ek slaap. Met die wakkerword slag besef ek my rug is seer van plat lê. Ek soek die klokkie maar kan nie my nek draai nie agv die operasie. Die een arm is seer, die ander een het 2 lyne in. Ek hou die gang dop, maar niemand loop verby nie. My enigste hoop is dus die persoon langsaan. Ek roep, maar my keel is rou van die pyp wat daarin gesteek was vir asemhaling. Ek hoor ‘n papier ritsel, n bed wat kraak. Probeer weer. “Hello, is daar iemand? Ek het hulp nodig.”

Toe antwoord sy. Trek die gordyn oop en ek sien haar. Toffieligte vel, swart haartjies styf teruggetrek in ‘n hoë bollatjie, lieflike donkerbruin oë. Jammer, sê sy. Ek het my oorfone opgehad, het u al vroeër ook geroep? Ek vra mooi dat sy asb haar klokkie moet druk. Ek het pyn, weet nie eens waar myne is nie. Terstond staan sy steun-steun op, self ‘n operasie gehad. Sy strek na my klokkie wat hoog bo teen die rand hang. Hoe was ek veronderstel om dit daar by te kom? Sy gee dit aan, vra of daar nog iets is wat sy kan doen voor sy terugklim op haar bed.

Toe die personeel antwoord op die klokkie, hoor sy hoe ek vra vir ‘n bietjie water want my keel is droog. En kan hulle my asb help draai en ‘n kussing onder my knieë sit, my rug is bitter seer. En kan ek asb iets te ete kry? Ek het 4 dae laas geëet, net vloeistowwe ingeneem. My maag moet leeg wees.

‘n Uur later hoor ek, Mevrou, kan ek vir jou ‘n koekie en sap gee? Jou kos het nog nie gekom nie. Steun-steun staan sy weer op, sit ‘n pakkie shortbread koekies op haar tafeltjie, maak dit eers oop want ek kan nie en stoot dit saam met ‘n sappie oor na my toe.

Hemel op aarde lekker.

Wat is jou naam? vra ek. Bronwyn antwoord sy. En myne is Adri. Los asb maar die “tannie”.

En daar begin ‘n vriendskap wat duur vir minder as 24 uur. Ons praat oor ons operasies. Haar siektetoestand wat al duur vanaf haar geboorte. Ek leer ken vir Bronwyn die mens wat oneindiglik lief is vir haar man en 2 dogtertjies. Die vroueprobleme wat sy het vanaf jongmeisie; haar twee wonderwerk dogtertjies. Ek hoor hoe sy in 1994 een van 3 bruinmeisies was in De Ruyter hoërskool en hoe sy haar pad moes oopveg teen vooroordee. Ek luister met verwondering hoe haar vorige skool op die Kaapse Vlakte nie verstaan het dat sy uiters disleksies was nie; van hoe die juffrou haar verneder het voor die ander. Sy vertel van die De Ruyter skoolhoof wat haar reg gediagnoseer het en laat toets het en hulp gekry het sodat sy matriek kon slaag.

Ek verstaan waarom sy eers 3 jaar na haar eerste dogtertjie (wat medies nie moes gebeur het nie) se geboorte met haar jeugliefde getroud is. Ek luister met verwondering na hoe hulle toe in ‘n klein woonstelletjie ingetrek het met ‘n opblaasmatras en 2 plastiekstoele as meubels. Hoe hulle altwee hulself opgewerk het tot hulle nou hul eie huisie in Kuilsrivier het, 5 minute ver van die hospitaal af in ‘n rustige woonbuurt. Hoe hy snags sy groot lyf om haar vou en haar teen hom koester soos ‘n teddie, al is sy oorgewig agv haar mediese probleme.

Ek bewonder haar 2 dogtertjies – lieflike kinders, wat hulle “Big Hair embrace”. Nog ‘n interessante gesprek volg oor hare. Sy is trots op haar Nama voorsate, die wit oupa van Duitse afkoms, alles deel van wat en wie sy is.

In die hospitaalkamer praat ons. Sonder ophou. Eers sy, dan ek. Dan in Afrikaans, dan in Engels. Oor ons kinders, ons vriende, skool ervarings, afkoms, hoe ons land nou daar uitsien. Ons deel ons lyflike pyn, kyk wat die ander een kry vir aandete. Ons lag saam met Khanyile, ons manlike verpleër, leer van Mr Chi, nog ‘n verpleër wat sy eie klerereeks het en dit adverteer op sy onderbaadjie.

Die personeel kom kyk hoekom ons so lekker lag, waar die vrolike gesels vandaan kom en kuier ‘n bietjie langer as wat hulle moet.

Sondagoggend vroeg pak sy op. Sy wil huis toe. Net na die dokter se besoek begin sy afstap ondertoe sodat haar man nie vir haar hoef te wag nie. Ons groep mekaar met ‘n drukkie en toe weer met nog ‘n drukkie. Ons deel nie nommers nie. Hierdie vriendskap is gemaak in die hospitaalkamer, dit sal daar bly. Maar in my gedagtes sal Bronwyn altyd deel wees van seker die lekkerste verblyf in ‘n hospitaal. Uit heel verskillende omstandighede en afkoms, maar absoluut een in ons menswees.